Czarne serce

Czy łatwo jest przebaczyć samemu sobie? Jak bardzo potrafimy karać się za błędy i to całymi latami?

Emilia i Bruno to dwójka ludzi, których los mocno naznaczył. Jedno nie miało wpływu na wydarzenia, jednak drugie, samo dokonało tego co je prześladuje. Co może wyjść ze spotkania dwóch serc pełnych mroku, które uciekły do zapomnianej i opuszczonej Sassai?

W tej małej osadzie w górach toczy się ogromna walka z własnymi ograniczeniami i samotnością.
Kiedy w sercu rodzi się potrzeba budowania przyszłości, ale wszystko trzyma w otchłani przeszłości, trudno zrobić choć mały krok do przodu.
Strach trzyma w swoich ramionach i nie pozwala się ruszyć.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej historii. Porwała mnie fala wzruszeń obijająca się o skały rozpaczy.
Poczułam lęk bohaterów przed odrzuceniem, brakiem bliskości... Zrozumiałam jak ważne jest wybaczyć samemu sobie i dać sobie szansę na jutro. Życie nie może być ciągłą ucieczką, a strach nie powinien decydować o naszych wyborach. Jednak czy mamy siłę się jemu przeciwstawić?

Początek opowieści był dla mnie trudny. Mamy tu dwuosobową narrację, która potrafi się niespodziewanie zmieniać. Potrzebowałam chwili by wejść w ten rytm, jednak gdy go poczułam to nie byłam w stanie odłożyć tej książki. Miałam świadomość jak wszystko zmierza w kierunku przepaści i karmiłam się nadzieją, że gdzieś tam zabłyśnie światełko, które poprowadzi bohaterów ku przyszłości, takiej w której wreszcie będzie można...

„Czarne serce” to książka, która porwała mnie od pierwszej strony. Opowiada ona o dwójce ludzi, którzy chociaż są różni, to tak bardzo do siebie podobni. Jest to powieść o miłości, chociaż nie jest to romans. O miłości rodzicielskiej, do drugiego człowieka i o miłości do życia. Historia tu opisana porusza i wzrusza. Jest to również powieść o istocie zła, winy i o odkupieniu. O tym jak bardzo jest trudno pogodzić się z przeszłość.

Emilia to kobieta, która ucieka przed przeszłością. Najlepszym miejscem by zacząć wszystko od nowa jest Sassai. Mała miejscowość u podnóża gór. Jej przeprowadzce przygląda się Bruno, który podobnie jak Emilia jest samotnym człowiekiem. Ich spotkanie może być początkiem nowego życia.

Autorka w dużej mierze skupia się na przedstawieniu tego co wydarzyło się w przeszłości Emili. Dlaczego spędziła 14 lat w więzieniu? Czy zasługuje po tym co zrobiła na szczęście?

Jest to powieść, która daje wiele do myślenia i dostarcza wielu emocji. Potrafi wywołać łzy, ale również uśmiech na twarzy. Napisana jest przepięknym językiem. Należy do literatury pięknej i jak to bywa z tym gatunkiem trzeba się trochę bardziej na niej skupić. Ale myślę, że warto.

Zarówno Emilia jak i Bruno to postacie, które na długo zostaną ze mną. Ich historia bardzo mnie poruszyła. Jest to również moje pierwsze spotkanie z twórczością Silvi Avallone, ale myślę, że nie ostatnie.

Jeśli lubi...

Ta powieść jest hipnotyzująca!
Idealny przykład jak codzienne życie pisze najlepsze opowieści, i chociaż wiem, że jest to fikcja literacka, tak autorka całkowicie mnie przekonała do tego, co chciała przedstawić.

Nie będę nawet próbować opowiedzieć o czym jest ta historia, bo to tylko, albo aż, opowieść o dwójce ludzi, którzy spotkali się przypadkowo, o ich bagażu życiowym, o przeszłości, która wisi nad każdym z nich.
O uczuciach, o traumach i o doświadczeniach. Dla mnie to smutna powieść, dotykająca trudnych tematów, szufladkowania i oceniania przez innych, ale dająca do myślenia, bo najgorsze etykietki nadajemy sobie sami.

Książka idealnie oddaje włoski klimat, ale nie ten z wakacji, ale ten, który możemy poczuć przy dworcach i od którego odwracamy wzrok. Fabuła i atmosfera sprawiają, że tą powieść trzeba przeczytać. Polecam!