Opinia na temat książki Czarodziejska góra

Niepotrzebnie po męczarniach z "Doktorem Faustusem" dałem Mannowi drugą szansę. Wyszła z tego "książka" będąca zbitką monologów, bardzo mętnego filozofowania i niezdrowego podniecenia na temat choćby leżaka, koca, czy codziennego mierzenia temperatury.
Główny protagonista w mojej ocenie nieco bardziej zjadliwy, niż Adrian Leverkühn, ale trudno żeby było inaczej, skoro bohater "Doktora..." najlepiej by zrobił strzelając sobie w łeb na trzeciej stronie tamtego kloca.
Fabuły jako takiej nie ma, co dla niektórych może być zaskoczeniem (dla mnie nie było), ale trzeba się przygotować na uber beznadziejne zakończenie, swoją bezczelnością i "odczapizmem" będące w ścisłej czołówce literackiej "klasyki".

Chciałbym żeby mi ktoś wyjaśnił po ludzku, najlepiej prostymi słowami po polsku, jaki jest powód zachwycania się tą kobyłą, ale mam wrażenie, że się nie doczekam. Coś jak ostatnie wydarzenie którego byłem świadkiem: facet twierdził, że medytacją potrafi oddzielić się od ciała- a kto nie wierzy, albo uzna to za bełkotliwe bzdury, ten kretyn i plebs.
Tu, myślę, jest podobnie: koniunkturalnie ludzie jarają się Mannem, bo "nie wypada" inaczej. Ten sam przypadek co z "Ulissesem"- nie dam sobie wmówić, że 90% czytelników tych książek, to uduchowione istotki które z rozkoszą spijają każde bełkotliwe zdanie autorów.

Może, MOŻE "Czarodziejska góra" byłaby bardziej przyswajalna jako audiobook, ale nie ma się co nad tym dłużej zastanawiać, bo jej lektura jest jakąś formą masochizmu i dobrowolnej kary.