Opinia na temat książki Czarownica

"Czarownicę" przeczytałam tylko po to, żeby zakończyć serię. I okazało się, że te kilka lat przerwy w lekturze kolejnych tomów wcale nie zmieniło mojego postrzegania sagi o Fjällbace.

Książki Läckberg to zwykłe średniaki wśród kryminałów - może poprawne merytorycznie, ale nadal przeciętne. Razi przede wszystkim schematyczność, każdy tom jest zbudowany podobnie, powracanie w każdej kolejnej części do odległej przeszłości w pewnym momencie jest wręcz karykaturalne. W tym przypadku historyczna część tyczy się XVII wieku, czasu gdy polowano na czarownice. Połączenie tej warstwy z teraźniejszością jest - przepraszam za wyrażenie - z dupy wzięte i można by tak pocerować każdą fabułę. Myślę, że w ten sposób Autorka chciała wrzucić trochę "mięsa" do powieści, bo przecież opisy tortur wywołują gęsią skórkę. Może też chciała pokazać, że każde czasy mają swoje ofiary - niegdyś były to domniemane czarownice, dziś są nimi uchodźcy.

Uchodźcy - "Czarownica" to - drodzy czytelnicy - kryminał z tezą. Grupa ta jest wręcz cudowna i to szwedzkie społeczeństwo jest złe. Nie twierdzę oczywiście, że uchodźcy są źli, ale nie lubię takiego czarno-białego pisania pod tezę - bo w każdej grupie znajdują się źli i dobrzy ludzie.

Najciekawszą postacią całej serii jest dla mnie Bertil Melberg - osoba tak antypatyczna i zadufana w sobie, ale mimo wszystko o dobrym sercu, że ciężko nie uśmiechać się pod nosem, czytając sceny z jego udziałem.

Myślę, że można sobie śmiało odpuścić lekturę książek Läckberg, bo choć Autorka jest dobrym rzemieślnikiem, to jej twórczość cechuje wtórność i powtarzalność.