Opinia na temat książki Czerwone jezioro

Powieść "Czerwone jezioro" zdobyła kilka literackich nagród. Jednak wśród części czytelników zaczęły pojawiać się opinie, że książka jest przereklamowana. W moim odczuciu historia, jak na gatunek kryminału, thrillera, w który się wpisuje, rozwija się zbyt wolno, a tempa nabiera dopiero od połowy. Przyjemność z czytania odbierają zbyt rozbudowane opisy, które powodują, że książka jest opasła. Tyle z minusów. Cała reszta to już same atuty.

Akcja książki rozgrywa się w Bor­nem Su­li­no­wie, na dwóch płaszczyznach czasowych. Jedną z nich są wydarzenia z mieszczącego się tam w końcu lat osiemdziesiątych radzieckiego garnizonu. To wtedy rozegrały się wydarzenia, które odbijają się szerokim echem w teraźniejszości. W wir wydarzeń zostaje wciągnięty fotoreporter wojenny Kuba Krall. Mężczyzna przyjmuje zlecenie zrobienia zdjęć na weselu rosyjskiego oligarchy, Borysa Morozowa. Te kończy się znalezieniem zwłok ochroniarza. Tropy prowadzą podkomisarz Ingę Rojczyk do zbrodni, które przed laty miały miejsce w radzieckim garnizonie.

Intryga powieści jest wielowątkowa i skomplikowana. Szeroko rozbudowana warstwa społeczna ukazuje polsko-radzieckie relacje sprzed lat. Autorka w ciekawy sposób przybliżyła historię opuszczonych i na nowo zasiedlonych miejscowości. Bohaterowie zostali stworzeni precyzyjnie. Mają słabości, z którymi próbują walczyć lub po prostu je akceptują, obracając w wewnętrzną siłę.

Lubię zawiłe historie. Ta, choć przyćmiona opisami, w ogólnym rozrachunku podobała mi się.