Człowiek matematyczny i inne eseje

Robert Musil (1880–1942), austriacki prozaik i dramaturg. Inżynier, asystent w Wyższej Szkole Technicznej. Doktor filozofii. Uczestnik I wojny światowej. Zmarł na emigracji w Szwajcarii. Opublikował m.in.: „Niepokoje wychowanka Törlessa” (1906), „Trzy kobiety” (1924), „Człowieka bez właściwości”, 3 t. (1930, 1932, 1943). „Człowiek matematyczny...” – wybór esejów, przemówień, fragmentów dziennika, notatek – ukazuje oryginalność myślenia Musila jako krytyka literatury i kultury. Musil nie jest ani konserwatystą, ani człowiekiem lewicy, ani demokratą, ani socjalistą. Gardzi jałowym marzycielstwem. Tęskni za Niemożliwością, która godzi w bezmyślną powagę rzeczy uznanych za niewzruszone. Nie waha się sformułować prowokacyjnie brzmiącej tezy, że kultura nie jest związana z żadną formą polityczną i nie należy jej losu wiązać na stałe z demokracją parlamentarną. Myśl Musila nie mieści się ani w tradycji Kartezjańskiej „Rozprawy o metodzie”, z jej kultem jasności i precyzji, ani w tradycji Heglowskiej dialektyki, pojmującej dzieje ducha jako wznoszenie się ku formom coraz doskonalszym; zdumiewa dokładnością niedokładności.