Cztery pory kobiet

O boziu, cóż za doswiadczenie czytelnicze.... Zgroza. Dalam się oszukac opisowi i pięknej okładce. Tresc, cóż bohaterki słabo wykreowane, po jakimś czasie zlewaja się w jedno i ciężko rozroznic jedną od drugiej. Alkohol leje się strumieniami, bohaterki doswiadczaja wszystkich mozliwych zyciowych katastrof. Akcja ciągle praktycznie rozgrywa się w domu jednej albo drugiej albo trzeciej bohaterki, gdzie dziewczyny ciągle u siebie nocuja, upijaja się, uprawiaja seks małżeński lub pozamalzenski, prawie każda ma tendencje do zdrady. Ciągle powtorzenia tekstu, tak aby zapelnic slowami strony w edytorze tekstu, zeby wywiazac sie z ilości zadeklarowanych znakow. Moglabym tak jeszcze długo ale szkoda mojej energii.

Jak bardzo my kobiety różnimy się od siebie? Każda z nas ma swoją historię, niesie swój bagaż doświadczeń i zmaga się w własnymi demonami. Mimo to zawiązujemy przyjaźnie by mieć oparcie w innych kobietach, które potrafią wysłuchać a nie koniecznie będą oceniać nasze decyzje.
Taka ekipa jest właśnie w książce Anny Podsiadło, cztery różna kobiety, każda inna, każda na inny sposób doświadczana przez los, nie do końca potrafią siebie wzajemnie zrozumieć, a mimo to w każdej sytuacji stają się dla siebie ogromnym wsparciem.
Magda traci córeczkę, pogrąża się w rozpaczy, a jej przyjaciółki robią wszystko by być przy niej w tym trudnym momencie. Wydaje się, że na tle Magdy problemy pozostałych dziewczyn są trywialne, ale kiedy poznajemy je bliżej okazuje się, że to z czym mierzy się każda z nich jest ich prywatnym dramatem. Justyna od lat czeka na upragnioną ciążę, która nie przychodzi a jej małżeństwo pogrąża się w coraz większym kryzysie. Monice przychodzi się mierzyć z konsekwencjami przemocy seksualnej. Karolina wplątała się w romans, który może zagrozić jej małżeństwu.
Nikomu nie jest łatwo, ale mają siebie i zawsze mogą liczyć na swoje wsparcie. Sporo w tej historii wzruszeń, w zasadzie już pierwsza scena wywołuje ogromny smutek, ale po każdej burzy wychodzi słońce i tka jest też w życiu przyjaciółek. Wiele rzeczy, które się wydarzyły sprawiło, że dziewczyny postanowiły zmienić wiele w swoim życiu.
Świetna literatura kobieca, książka przez którą się płynie. ...

„Cztery pory kobiet” to książka, z którą dość dobrze się bawiłam i uważam, że warto po nią sięgnąć. Ze swojej strony polecam.

Po przeczytaniu tej książki ponownie stwierdziłam, że nie po drodze mi z polskim romansem. Niby czyta się płynnie, lekko i szybko, a jednak z tyłu głowy wybrzewia "przecież coś podobnego już w swoim życiu czytałaś".

"Cztery pory kobiet" to powieść o czterech przyjaciółkach mieszkających w Opolu. Każda z nich ma inny temperament, swoje problemy i tajemnice. Wszystkie jednak mocno się wspierają i kochają w swojej wieloletniej przyjaźni. Żadna nie ocenia, stoją twardo za sobą i zawsze mogą na siebie liczyć. Brzmi znajomo, prawda? Pomyślisz sobie czepiasz się. Ano może troszeczkę.

Książka podzielona na każdą z bohaterek, fajnie było je poznać, zrozumieć. Denerwowały mnie trochę seksy i oceany alkoholu, w prawie każdym rozdziale, co sprowadziło tę książkę w stronę płytkości. A muszę zaznaczyć, że Autorka porusza bardzo ciężkie sprawy. Utrata dziecka, zdrady, chęć posiadania potomstwa, gwałt, relacje damsko-męskie w małżeństwie. I przez te seksy (mimo, że to naturalna ludzka sprawa) i alkoholizację na potęgę, ta książka stała się taka jak... hiszpańska Valeria. No zaczęłam powieść porównywać właśnie do tej książki. Brakowało tylko, by na końcu książki wszystkie cztery kobiety zaszły w zbiorową ciążę. No tego bym chyba nie udźwignęła.

Książkę przesłuchałam. Było lekko i przyjemnie. Choć przewidywalna do bólu, to można ją przeczytać, dla tzw. odmóżdżenia się.