Daj mi!

Дай мне позитива, лучик солнца дай,
Как хорошо, ещё удача подыграй!
Милая барышня дай, дай, дай
Мне надежду снять с тебя одежду! (БоуДя)

Opowiadania Dienieżkinej przypominają mi trochę "Pierwszy krok w chmurach" Hłaski - traktują o tym samym, trudnym wieku przechodzenia z dzieciństwa w dorosłość i jest w nich podobny nihilizm i brutalność zetknięcia się z "prawdziwym życiem" i obojętnością świata. Ale ponieważ jest to 50 lat później, a w Rosji właśnie rozpadł się cały system, głównie polityczno-ekonomiczny, ale nie funkcjonuje już także "moralność socjalistyczna", przekaz jest siłą rzeczy inny, w wielu aspektach bardziej dosadny. Seks jest nowym fetyszem, dzieci pozostawione są same sobie, a romantyczne resztki wiary w miłość giną jak ryby wyrzucone na brzeg. Nie ma tu miejsca dla słabych i wrażliwych - jeśli nie poradzisz sobie sam, rozdziobią cię mewy. W odróżnieniu od debiutu Hłaski dodatkowym zwornikiem opowiadań rosyjskiej autorki jest muzyka - dziś nieodłączny element życia każdego młodego człowieka. Niemal każde z nich zaczyna się takim muzycznym mottem, odwołania do rosyjskich i amerykańskich piosenek, głównie zespołów końca lat 90tych, jak Zemfira, Delfin, Zdob Si Zdub, Bloodhound Gang, Radiohead czy Foo Fighters pojawiają się również w tekście. A jest to o wiele ambitniejsza muzyka i lepsze teksty, niż te, których słuchają dziś studenci w Polsce. Lata 90te to w rosyjskiej kulturze okres rockowego boomu, jaki gdzie indziej miał miejsce w końcu la...

Po przeczytaniu książki musiałam jeszcze raz przeanalizować wszystkie zawarte w niej opowiadania. Niełatwo bowiem przyszło mi uświadomić sobie, co spowodowało, że stawiam tej autorce tak wysoką notę... Dienieżkinie udało się przekazać świat młodych (i bardzo młodych) Rosjan - ich widzenie świata, marzenia, uczucia takimi, jakie naprawdę są. Może po części dlatego, że sama jeszcze doskonale pamięta środowisko młodych rówieśników?
Wszystko mi w tej książce współgrało - język znakomicie oddaje klimat i osobowości bohaterów. Nawet wulgaryzmy, które bulwersują wielu czytelników, dla mnie idealnie wtopiły się w styl autorki i nie budziły niesmaku. Może dlatego, że nadszedł czas „oswojenia„ się z tym, że nie tylko w Moskwie znajdziemy takich młodych jak w książce „Daj mi”?
P.S. Przeczytana przeze mnie w oryginale.