Długa chwila ciszy

„Długa chwila ciszy” sprawdza się nieźle jako powieść sensacyjna. Mamy w niej ciekawą zagadkę rodzinną i przynoszący satysfakcję wątek zemsty ofiar na katach. Ale… No właśnie, jest parę tych ale, które psują przyjemność czytania (lub słuchania, jak w moim przypadku). Przede wszystkim, to irytujący główny bohater. Nie ma w nim ani jednej cechy, która czyniłaby go minimalnie sympatycznym. Choćby poczucia humoru. Jako pracodawca, ojciec, brat, kolega, kochanek, na każdym polu jest ekstremalnym bucem. Do tego autor co jakiś czas funduje mu zupełnie zbędne, żenujące sceny kopulacji, które mają przyciągnąć – kogo? Jakiego czytelnika? Nie jestem w stanie powiedzieć.

Historia, na której oparta została powieść, jest podobno prawdziwa, chociaż niewiarygodna. Tylko że autorowi brak – albo wyczucia, albo wyobraźni, albo zwyczajnie talentu. No i łata te braki koturnem, papierem i drewnem. Mam wrażenie, że czuć to zwłaszcza w wątku „żydowskim” („docenił entuzjazm, odwagę i wytrwałość swego ludu”; „siłą woli i determinacją zdołał pokonać kalectwo (…), co zapewniło mu podziw społeczności”). Autor miał przynajmniej tyle przyzwoitości, by nie opisywać rzeczywistości obozowej.

Miała to być, jak się wydaje, sensacja z ambicjami, tylko że na te ambicje trzeba machnąć ręką.