Do końca moich dni

„Z niewiadomych nam względów, dopiero na starość człowiek uzmysławia sobie, co tak naprawdę oznacza życie w pojedynkę i jakie konsekwencje niesie ze sobą wybór takiej drogi.”

Życie Apolonii dziedziczki i panny z dobrego domu zmieniło się w jednej chwili gdy zimą 1940 roku wraz z całą rodziną została wywieziona na Syberię. Apolonia podejmie nieludzki wysiłek, aby zapewnić przetrwanie swojej rodzinie, a zwłaszcza młodszemu bratu. Wizja powrotu do domu wydaje się oddalać z każdym dniem, a na domiar złego pozostawiony w kraju ukochany nie daje znaku życia. Pomaga jej młody rosyjski żołnierz – Andriej, któremu od początku wpadła w oko. Z biegiem czasu i on przestaje być jej obojętny. Gdy nadchodzi koniec wojny Pola musi podjąć najważniejszą i najtrudniejszą decyzję w swoim życiu.

"Do końca moich dni" to poruszająca i wciągająca powieść, której akcja toczy się dwutorowa w czasach II wojny światowej i teraźniejszości. Opisane wydarzenia są bardzo wzruszające i trzymają czytelnika w napięciu. Autorka bardzo dobrze oddaje atmosferę wojennych czasów i dramatyczne sytuacje, z jakimi musiały zmierzyć się tysiące Polaków wywiezionych na Syberię. Długie lata w mrozie, pośród robactwa, braku jedzenia i przy nadmiarze pracy fizycznej, na zawsze odcisnęły na nich piętno.

Na uwagę zasługuje siła i determinacja Apolonii, która pomimo wszystkich przeciwności nie traci nadziei i walczy o przetrwanie swojej rodziny. Jej postać jest bardzo dobrze skonstruowana i wiar...

♦️ RECENZJA ♦️

Tytuł: "Do końca moich dni"
Autor: Anna Rybakiewicz
Wydawnictwo: Filia
#współpracareklamowa

Apolonia jako starsza już kobieta postanawia spisać swoje wspomnienia z czasów swojej młodości. Chce przez to rozliczyć się że swoją przeszłością.

Apolonia Dobkowska to dziewczyna pochodząca z szlacheckiej rodziny. Miała odziedziczyć po swoich rodzicach wielki majątek ziemski i wieść dostatnie życie.
Niespodziewanie zimą 1940r. wraz ze swoją rodziną zostaje wygnana że swojego domu,wsadzona do pociągu towarowego i wywieziona na daleką Syberię. Tam jej życie diametralnie się zmienia. Musi ciężko pracować aby przeżyć. Apolonia podejmuje nieludzki wysiłek aby zapewnić swojej rodzinie przetrwanie,a zwłaszcza swojemu młodszemu bratu. Bardzo tęskni za swoim ukochanym Jerzym,który został w Polsce i od dłuższego czasu nie daje znaku życia.
Tam poznaje Andrieja który wyciąga do niej pomocną dłoń. Uczucie które zaczyna się między nimi rodzić jest jedynym wyjściem aby przetrwać na syberyjskiej ziemi. Jak potoczą się losy Aploni?
"Do końca moich dni" to przepiękna i wzruszająca opowieść o miłości,oddaniu i woli przetrwania. Jest ona oparta prawdziwymi wydarzeniami. To historia która skłania do refleksji. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. Wywołuje ona wiele emocji i wzrusza do łez. Fabuła książki jest tak wciągająca że nie sposób się od niej oderwać. Akcja toczy się w czasach drugiej wojny światowej. Autorka pokazuje w j...

Apolonia Dobkowska to wywodząca się z zamożnego rodu, młoda kobieta wchodząca właśnie w dorosłość. Pola ma ambitne plany dotyczące przyszłości, ale obecnie stara się cieszyć życiem i rozwijającym się uczuciem pomiędzy nią, a zatrudnionym we dworze ogrodnikiem Jerzy. Niestety sielankowe życie mieszkańców Szczepankowa zostaje brutalnie przerwane z dniem najazdu wojsk rosyjskich. Rodzina Dobkowskich jest jedną z tych, które dostają nakaz spakowania najpotrzebniejszych rzeczy i zostaje ulokowana w pociągu zmierzającym na Sybir, gdzie czeka ich bytowanie w nieludzkich warunkach.

Apolonia daje się również poznać jako kobieta, która u kresu swojego życia pragnie spisać swoje losy. Pomagają jej w tym Weronika i Sasza, młodzi ludzie, będący niezwykle zaciekawieni wspomnieniami starszej kobiety i z zapartym tchem wsłuchujący się w jej opowieści.

Historia Apolonii przedstawiona została w trzech płaszczyznach czasowych: wydarzenia obejmujące II wojnę światową, lata powojenne oraz początek lat 70-tych, a także pierwsze lata XXI wieku. Dzięki takiemu zabiegowi czytelnik miał możliwość dokładniejszego poznania bohaterów oraz mógł dowiedzieć się jak decyzje podejmowane w czasach wojny ukształtowały ich dalsze losy.

To przepiękna opowieść o miłości i wielu jej obliczach, przywiązaniu, wsparciu i chęci niesienia pomocy, ale i ciężkich decyzjach, ze skutkami których bohaterowie musieli radzić sobie do końca swoich dni....

„Do końca moich dni” to już czwarta książka, jaka wyszła spod pióra pani Ani Rybakiewicz. Autorka zabiera nas po raz kolejny do czasów II Wojny Światowej, ale tym razem zostaniemy wywiezieni na Syberię. Mróz, śnieg do pasa, a nasze zimowe ubranie jest niczym letnie. Poznajemy Apolonię Dobkowską, młodą dziewczynę, która ma niedługo odziedziczyć rodzinny majątek, wyjść za mąż i cieszyć się życiem. Jej plany jednak zmieniły się gdy została wraz z rodziną wywieziona pięć kilometrów od domu. Zamiast luksusowego domu mieszka w ciasnej i pełnej robali jamy wykopanej pod ziemią. Nigdy nie pracowała, a teraz wykonuje nadludzką pracę by utrzymać rodzinę. W Polsce został Jerzy. Jej ukochany, od którego nie dostawała listów. Samotna i opuszczona zaczęła szukać szczęścia tak, gdzie pozornie nie powinna go odnaleźć. W ramionach Andrieja. Kim był młody mężczyzna? Czy kiedykolwiek wróciła do kraju i odnalazła Jerzego? Czy dane było jej zaznać trochę szczęścia? Przekonacie się sami.

Gdy zaczęłam czytać „Do końca moich dni” to wiedziałam, że będzie to lektura dla mnie. Nie sądziłam jednak, że wciągnie mnie ona do tego stopnia, że przeczytam ją w jeden dzień. Uwielbiam książki, których akcja biegnie na dwóch płaszczyznach czasów. Dzięki temu mogę bliżej poznać zarówno młodszą, jak i starszą wersję głównej bohaterki. Poznajemy Apolonię, gdy była nastolatką, a później jako młodą kobietę, którą wojna zmieniła i osobę, która wróciła do Polski, jako zupełnie ktoś inny.

...

Jego buranowych oczu nigdy nie zapomniałam.
Będę Cię kochać do końca moich dni , do ostatniego tchnienia.
Co zabrałbyś ze sobą z rodzinnego domu nie wiedząc kiedyi czy w ogóle do niego wrócisz?

Apolonia Dobkowska miała w życiu niemal wszystko o czym marzyłaby młoda kobieta.
Duży dwór w którym mieszkała z rodzicami, perspektywa dobrego zamążpójścia za bogatego dziedzica.. wszystko wskazywało na to,że jej życie będzie spełnione i kompletne.
A jednak pewnego dnia w drzwiach pięknego domostwa stanęła armia ZSRR w osobach kilku wojskowych.
Szybkie pakowanie bagaży, niewiele czasu i lęk o przyszłość swoją i bliskich.. A także strach przed podróżą w nieznane..
Trzy tygodnie wyniszczającej podróży, a potem.. dookoła wyłącznie śnieg i mróz sięgający minus 40 stopni.
To tam przez sześć lat Polacy walczyli o przetrwanie.
Mężczyźni i kobiety. Bogaci i biedni, a jednak w nieludzkich warunkach równi sobie.
Czy da się przetrwać w piekle? Czy można zaznać szczęścia w miejscu, gdzie nie ma w zasadzie niczego?
Czy Apolonia zdołała przeżyć i wrócić do swego ukochanego, Jerzego?
A może jej serce zabiło szybciej dla kogoś innego?

Cóż to była za przepiękna książka. Nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo ta historia poruszy moje serce ,a jej bohaterowie okażą się być dla mnie tak wyjątkowi.
Pola, a przede wszystkim Andriej z jego dobrocią po prostu wkradli się do mojej duszy.
Nie będę zdradzać jak potoczyły się losy ...

Poruszająca opowieść o bólu, cierpieniu i strachu, ale także o wielkiej miłości, poświęceniu i niegasnącej nadziei.

Apolonia miała wszystko w życiu zaplanowane. A plan ten obejmował wielki majątek, ślub i szczęśliwe życie. Niestety jak wszyscy dobrze wiemy życie często zmienia plany i nie mamy na to zbytnio wpływu.

W tym przypadku była to bardzo trudne i bielizna zmiana planów. Apolonia wraz z rodziną znalazła się w pociągu, więziona bardzo daleko od domu, aż na Syberię.

Zdecydowanie nie tak widziała swoje życie. Chciała mieć luksus i wygodne, a nie ciężką pracę na rzecz ocalenia rodziny. W życiu często jednak nie dostajemy tego, czego chcemy, a coś innego. Los bywa niesprawiedliwy i jakoś trzeba sobie z tym radzić.

Apoloni jest bardzo ciężko. Porzuciła marzenia. Nie wydaje się aby miała wrócić do domu. Jej ukochany z Polski się nie odzywa a ona musi ciężko pracować. Jest ciężko, ale może nawet w mroku można znaleźć coś dobrego? Wystarczy dobrze poszukać i nie tracić nadziei.

Na miejscu jest przecież zakochany w niej Andriej, może to u jego boku znajdzie szczęście? A może wróci do domu i tam spełni marzenia?

To bardzo życiowa historia ukazująca trudny okres w dziejach świata, to jak wpływał na zwykłych ludzi. Nie brak trudnych decyzji i bólu, ale jest też miłość, wytrwałość, siła i nadzieja . Ciekawa książka.

Czy można kochać dwie osoby jednocześnie? Czy dla szczęście drugiej połówki można zapomnieć o własnych uczuciach? Czy układanie życia na nowo jest możliwe mając w sercu kogoś innego?

Apolonia, Pola, Poleczka, Polusia ileż ona przeszła w swoim życiu… ile straciła, ile poświęciła, ile musiała znieść…
Żyła w świecie, w którym mogła mieć wszystko, była szlachcianką, miała piękny dom, przeżywała pierwszą miłość choć zabronioną, bo uczuciem darzyła zwykłego chłopaka, ogrodnika.
Historia pisze różne scenariusze życia, a szczęśliwy okres Poli nagle został przerwany. Musiała wyjechać, daleko, bardzo daleko, na odległą Syberię i tam nauczyć się na nowo żyć. Straciła prawie wszystko, straciła też jego, Jurka… chociaż w jej sercu pozostał na zawsze. Ucząc się nowej rzeczywistości, trudnej, poznała innego mężczyznę, wroga, a ten zawrócił jej w głowie. Mimo świata skutego złem i lodem znowu poczuła ciepło w sercu, ale na jak długo, czy tak miało zostać na zawsze?

Autorka kolejny raz zaprosiła mnie do swojego literackiego świata i kolejny raz złamała mi serce. Kiedy w końcu poznałam całą historię Apolonii łza spłynęła po moim policzku. Ta po wielu latach odważyła się opowiedzieć o swoim życiu pełnym cierpienia, bólu, strachu, naznaczonego stratą, ale również pełnego miłości. Siedziałam obok starszej Pani, trzymałam ją za rękę i przysłuchiwałam się jej słowom, które naznaczone były wieloma emocjami. Odkąd wróciła do Polski po wojnie nie potrafiła sobie wybaczyć...

Zimą 1940 roku Apolonia wraz z rodziną zostaje wywieziona pięć tysięcy kilometrów od domu. Zmienia swoje pokoje dworu na zamarzniętą ziemię Syberii. Dziewczyna postanawia zapewnić przetrwanie rodzinie, a przede wszystkim małemu braciszkowi. Ukochany z Polski nie daje znaku, a szczęście powoli zaczyna odnajdować w zakochanym w niej Andrieju. Następuje jednak koniec wojny. Czy kobieta wróci do kraju? Czy może zostanie z Andriejem?

Jedyny problem z książkami tej autorki jest taki, że szybko się kończą i zostawiają wielki niedosyt. Po przeczytaniu pierwszego rozdziału miałam obiekcje co do tego czy polubię Apolonię. Z biegiem czasu, jak poznawałam jej losy, coraz bardziej rozumiałam ją i jej decyzje.

Zapałałam sympatią do niej, Jerzego i pewnego Sowieta. To ten drugi z mężczyzn zdobył moje serce dobrocią i chęcią pomocy. Z zapartym tchem śledziłam losy Poli i jej najbliższych. Z całej siły trzymałam za nich kciuki.

Cała akcja trzyma w napięciu do samego końca. Nie mogłam oderwać się od lektury, przez co pochłonęłam ją w jeden dzień. Cała historia jest niesamowita i bardzo wzruszająca. „Do końca moich dni” to jedna z lepszych książek, jakie miałam możliwość czytać w ostatnim czasie. Koniecznie polecam zapoznanie się z nią!

Anna Rybakiewicz to autorka, po której książki sięgam od debiutu. Żadna mnie jeszcze nie zawiodła, każda wywołała we mnie ogrom emocji.

W dniu dziewiętnastych urodzin Apolonia się bawiła,
w błękitnej sukni z Jerzym tańczyła.
Miłość do ogrodnika żywiła
I szczęśliwa była.

Lecz dnia pewnego, roku 1940
Rosjanie przybyli, zakochanych rozdzielili.
Do Ałtajskiego kraju wraz z rodziną zabrali
dworek w Szczepanowie splądrowali.

Na nieludzką ziemię wywieźli,
Zmarzniętą od Syberii lodu
gdzie Dobkowscy zaznali spracowanego ciała ból
i codziennego głodu.

Została tylko nadzieja (i miłość Andrieja) na list od Jerzego i na powrót do domu rodzinnego.

Powieść ma w sobie ogromne pokłady emocji. Emanuje bólem, strachem, biedą, ale i poświęceniem. Apolonia czuła silną potrzebę zrobienia czegoś wbrew sobie. Dla dobra ukochanego, dla dobra rodziny. Historia naznaczona wyrzutami sumienia i karą nałożoną sobie do końca swoich dni. Przepięknie porusza serca, doprowadza do łez, wysnuta na faktach autentycznych. @Anna Rybakiewicz stawia bohaterkę przed trudem dokonywania ciągłych wyborów. Czy wybrała słuszne drogi? Sami się przekonajcie. Bardzo cenie sobie tworczość autorki. A "do końca moich dni" serdecznie polecam.