Opinia na temat książki Dolina Tęczy

"- Chętnie popędziłabym jej kota! - zawołała Marysia z goryczą. - Nigdy nie lubiłam kotów. Mają diabła za skórą. Widać to w ich oczach".

Serio? Znowu? Ja nie wiem co niektórzy ludzie mają z tymi kotami ;)

Po lekturze "Ani ze Złotego Brzegu" nie byłam specjalnie pozytywnie nastawiona do "Doliny tęczy". Moje przeczucia sprawdziły się. Wracamy do książki typowo dla dzieci. Tyle, że ja nie dałabym dziecku do ręki książki, w której można znaleźć tego typu mądrości:

"Co trzeba robić, żeby być dobrym?
- Trzeba chodzić do kościoła i na lekcje religii, i czytać Biblię, i modlić się co wieczór, i dawać datki na misje - wyjaśniła Una".

"Co zrobiliście? Jeszcze się pytasz?! Ludzie gadają o was, aż im języki puchną. Zdaje się, że wasz tata nie będzie miał już czego szukać w tym kościele. Jak on to przeżyje, biedny człowiek? Wszyscy mówią, że to jego wina, chociaż to nieprawda. Ale na tym świecie nie ma sprawiedliwości. Powinniście się wstydzić. [...]
- Nie udawajcie niewiniątek - odparła Marysia. - Wszyscy wiedzą, o zrobiłyście. [...]
- Co wiedzą?
- Że Flora i Una nie poszły w niedzielę na religię, bo robiły porządki w domu".

Może i nie powinnam się aż tak czepiać książki dla dzieciaków, ale jakoś wybitnie zirytowała moje racjonalne ja. Już we wcześniejszych częściach trochę czuć było ten klimat, no ale to Ania, więc starałam się przymykać oko i nie grymasić. "Dolina tęczy" to już nie ta Ania, nie to Zielone Wzgórze, a ja mam już swoje lata i wyrobione zdanie na pewne tematy. Pozostawiam bez oceny.