Cytaty z książki "Dom Beaty"

“- Wiesz, czasem mam wrażenie, że to nie mnie powinnaś przeprosić - odparł Michał zagadkowo.
- Tak, a kogo?
- Siebie. ”

“- Wiem, że nie mówisz prawdy. Dziwię się tylko, że lękasz się mnie. Chodzi mi o to, że przecież, no wiesz... to jestem ja. Michał.
- Wybacz, ale nie widzieliśmy się wiele lat i nie wiem już, kim jesteś. Nie wiem nawet, kim jestem ja sama...”

“Czy to wyznanie nie było tym, na co czekała od tylu lat? Lat przepełnionych strachem i samotnością, beznadzieją i rozczarowaniem. Więc dlaczego teraz słysząc je, w jej sercu zagościł jedynie smutek?”

“Przystanęła i jak dziecko zaczęła podziwiać krajobraz. Chociaż wychowała się wśród tych pagórków, czuła się tak, jakby widziała je po raz pierwszy w życiu.”

“Beata Polska równie mocno kochała, jak nienawidziła Bieszczady. Kiedy je opuszczała lub do nich powracała, nosiła w swoim sercu bolesną radość.”

“Dlaczego lękamy się ludzi podłych, mimo że to oni powinni obawiać się nas?”

“- To było nasze ulubione miejsce i pomyślałem, że... kiedy przyjedziesz do Wetliny i zobaczysz ten dom, wrócisz tutaj... no i do mnie - kontynuował.”

“Nawet jeśli czegoś się domyślił, nie dał tego po sobie poznać. Ceniła go za to, że nigdy na nią nie naciskał. Czekał cierpliwie, aż sama wyzna mu prawdę. Teraz zachował się tak samo.”