Dom przy Foster Hill

"Dom przy Foster Hill" to koncertowo zmarnowany pomysł na książkę. Doczytałam do końca ponieważ mimo wszystko czytało się powieść szybko i lekko. Były momenty kiedy nawet mi się podobała ta książka ale im dalej w las tym było gorzej. Za dużo nieudolnego wątku romansowego zarówno we współczesnej historii jak i w tej z 1906 roku. Do tego niektóre "traumy" Kaine były tak przedstawione, że zamiast mnie poruszyć wywołały salwy śmiechu. Główna bohaterka irytująca, wkurzająca i przewidywalna. Druga bohaterka czyli Ivy jest już bardziej do rzeczy ale też można by się przyczepić do pewnych kwestii ;)

W tej powieści wszystko jest żałośnie "amerykańskie", znajome, tak jakbyśmy oglądali kolejny przeciętny niskobudżetowy film. Na początku było trochę emocji, tajemnicy ale potem wszystko siadło pod wpływem wiecznie wałkowanego wątku Ivy i Joela. O rany ile można mieć do kogoś pretensje o to, co wydarzyło się kilkanaście lat temu ? Większe pół książki to zdecydowanie za długo, ciągle jedno i to samo a chęci do wyjaśnienia sytuacji żadnej. Brrr

Podsumowując, pomysł może i był dobry ale realizacja pozostawia wiele do życzenia. To co stanowiło tajemnicę domu przy Foster Hill zostało jedynie liźnięte, a szkoda bo temat fascynujący i można mu było poświęcić dużo więcej miejsca. Cała powieść by na tym zyskała. Zamiast tego autorka katuje nas przepychankami miłosnymi Ivy i Joela plus do tego komicznie żałosny wątek współczesny. Jedyna zaleta to taka, że czyta się w miarę szy...

Kaine Prescott dwa lata temu straciła męża w wypadku samochodowym. Mimo upływu lat uważa, że ktoś go zabił, jednak policja nie traktuje jej słów poważnie. W ucieczce przed tęsknotą za mężem i ucieczką od stalkera, w którego policja również nie wierzy, kobieta decyduje się kupić dom, w którym mieszkał jej dziadek.

Sto lat wcześniej w pobliżu domu przy Foster Hill zostają znalezione zwłoki kobiety. Ivy decyduje się poznać tożsamość kobiety i odnaleźć jej dziecko, nie wiedząc wtedy, że zabójca również i ją obrał sobie za cel. Czy pomoc przyjaciela sprzed lat i łączące ich uczucie pomoże, czy utrudni prowadzenie śledztwa?

Bardzo podobał mi się początek książki. Dwie zagadki kryminalne do rozwiązania, obie tak samo ciekawie napisane i prowadzone – tego było mi trzeba. Cieszę się, że autorka umiejętnie oddzieliła klimatem współczesność od przeszłości, uświadamiając nas, że źli ludzie są i będą i upływ czasu niewiele zmieni w tej kwestii. Prawie do samego końca, byłam przekonana, że ocenię tę powieść na 10, bo podobało mi się budowanie napięcia i nienachalne przecieranie się dwóch światów, ale w końcowym akcie pojawiło się zbyt dużo wstawek na temat Boga i to mnie trochę mierziło. Nachalność pewnych stwierdzeń była niepotrzebna. I to w końcowej fazie, która odstawała poziomem od reszty. Ode mnie 8/10.