Dorohedoro, Vol. 1

Ponoć wyczekiwana premiera w Polsce. Czekać, ale za czym? Kto wie, kiedy ,,Dorohedoro'' ujrzy światełko w tunelu, kradnąc stanowisko w salonach Empik albo, jak pojawi się na wyświetlaczu w Ceneo. Tytuł, który obrósł legendą oraz doczekał się niezliczonej ilości albumów. Polowałem na tom pierwszy, żeby przekonać się osobiście, czy warto zwlekać za polską lokalizacją. Za polskim tłumaczeniem. Skromnie rzec: przesadna fala entuzjastów przyćmiła program.

Cała para poszła w zagęszczenie atmosfery: w pordzewiałe, szare miasta, gdzie speluny oferują podrabiane piwa, a ludzie ukrywają tożsamość (a czasem płeć!) za gumową maską przylepioną do twarzy, parodiując w kostiumach, które zakrywają piersi (kobiety stały się anonimowe - nigdy nie wiesz, kto chowa się za materiałem: chłop czy baba?). Dosyć klarowny scenariusz. Postapokaliptyczy wizjer z osobliwościami, gdzie polujemy na jednostki posiadające magiczne zdolności. Dziwne zjawiska atmosferyczne, mężczyzna o krokodylim spojrzeniu wędruje ze ślicznotką w poszukiwaniu czarnoksiężnika. Żeby podkręcić psychotropowy ślad wygasłej cywilizacji: Caiman o krokodylej czaszce połyka ofiary, które kolejno przemawiają w jego żołądku! Mało wrażeń? Autor podrzucił stertę gangsterskich motywów. Klucząc między mistyką jutra, a cyrkowym objazdem - kręcąc się wokół odjazdowych świrów, którzy plują grzybkami gardząc osobnikami o nadnaturalnych talentach. Lista niewygodnych ,,magic user'' sprawia, że każdy może poczuć się zagrożony.

...