Opinia na temat książki Droga

Oto Autor, przy którym trzeba pomyśleć, przeanalizować dobrze treść, by wyciągnąć jak najwięcej dla siebie. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, iż styl McCarty'ego jest surowy, język dość oszczędny, część warstwy tekstowej pozostaje niedopowiedziana. Nie tłumaczy zbyt wiele, pozostawiając czytelnika na pewnym etapie zdanego na własne rozważania.
I dochodzi do tego, że to co można odnotować na plus staje się również przyczyną by ocenić utwór na minus. Co mnie boli? Autor nie pofatygował się wytyczyć jakichkolwiek granic objaśniając skąd się bierzemy akurat w tym miejscu drogi bohaterów. Co takiego stało się w przedstawionym świecie? Dlaczego takie nierozwinięte zakończenie?

Oczywiście jestem człowiekiem myślącym i rozumiem zamysł McCarthy'ego, ale i tak nie pomogło mi to w lepszym ustosunkowaniu się do treści po jej przeczytaniu. Czuje się ogromne niespełnienie po takiej lekturze. Teoretycznie możemy domyśleć się pełnej wizji świata, bo nie jedną książkę czy film na temat katastroficznych wydarzeń na ziemi przeczytało/obejrzało się. Jednak nie chodzi tylko o ramy fabuły, ale emocje, którymi autor nie dzieli się, choćby w najmniejszym stopniu. Bohater nic nie tłumaczy i nie odnosi się emocjonalnie do sytuacji, a przecież ma do tego świetny pretekst w postaci chłopca. Ten zaś o nic (ważnego) nie pyta, jest "cichym" współtowarzyszem wędrówki, czasem delikatnie wymykającym się spod skrzydeł opiekuna, ale nic więcej. Chłopiec nie jest niemową, cały czas sobie paple o głupotkach, jak to dzieciak, co może i wzruszać w ukazanych warunkach, a możliwe, że będzie tez irytować odbiorcę, bo nic ważnego tak naprawdę nie jest ujęte w wypowiedziach.

Właściwie książka jest spójna pod względem stylistycznym oraz pod kątem ujęć i prezentacji rzeczywistości, z tym co zazwyczaj McCarthy prezentuje, a mimo to... Widzę w niej elementy dające zaledwie skrótowo potraktowany ważny temat i dziesiątki kłębiących się pytań, które autor celowo bagatelizuje, iż w konsekwencji lektura nieszczególnie przypadła mi do gustu. I nie chodzi mi też o typowe zamknięcie treści, tak jak w obyczajówce, że miałby nastąpić happy end, ale jakiś konkret podsumowujący. Tak, to styl McCarthy'ego, zamknięty w surowe, stalowe ramy i te powtórzenia, które - nie oszukujmy się - irytują. I tak byśmy napisali przy każdym innym pisarzu, ale tu nie można, bo to wielce zasłużony autor, więc ciii.. wszystko się podoba. Ale nie mnie! I mimo iż do tej książki podchodziłam bardzo entuzjastycznie oraz pomimo obejrzenia dawno temu filmu to czuję, że akurat ta lektura będzie należeć do najgorszych autora. O wiele bardziej poruszyła mnie stworzona wizja tego świata przez filmowca Johna Hillcoata, gdzie wrażenie zniszczeń, pustki i bezsilności przygniatało, natomiast sama lektura przygniotła mnie swą monotonią.