Opinia na temat książki Dzieje Tristana i Izoldy

Historia o tym, jak kończy się nieostrożne obcowanie z alkoholem.

Tristana i Izoldę połączyła miłość zakazana – on był wasalem króla, ona przyszłą królową, którą rycerz miał bezpiecznie dostarczyć do swojego pana. Przypadkiem wypili eliksir miłosny, czym właściwie podpisali na siebie wyrok. Zabawa z tego typu miksturami jest niebezpieczna, Ron Weasley swoją przygodę z eliksirem miłości prawie przypłacił życiem, Tristan i Izolda nie mieli niestety na stanie ani profesora Horacego Slughorna ani nawet bezoaru. Niczym w greckiej tragedii – nie mieli właściwie żadnych szans. Fatum, los, przeznaczenie, zgon. Ale trzeba przyznać, że walczyli dzielnie i kombinowali na wszelkie sposoby, aby móc być razem chociaż przez chwilę.

Później trochę się poróżnili, Tristan nawet znalazł sobie inną Izoldę, którą poślubił. Właściwie co za różnica, Izolda o Białych Dłoniach, Izolda Jasnowłosa – jak śpiewał Till Lindemann:

Zakończenie takie super romantyczne, że nawet można im wybaczyć te zdrady, krzywoprzysięstwa, oszustwa, mataczenia czy okrucieństwo (ta blond łajza kazała zamordować swoją przyjaciółkę Brangien!).

Doceniam za to trafne spostrzeżenie dotyczące natury kobiecej:

No, właściwie to tak, także – bójcie się panowie :D

P.S. Przepraszam za wstawki z Harry’ego Pottera i Rammsteina, ja wiem że to jest wspaniała legenda celtycka i powinnam zachować powagę, ale to silniejsze ode mnie :)

*dla nieznających niemieckiego tłumaczenie:

„Dziaram sobie twoje imię

Poszukam sobie kogoś, kto nazywa się tak samo”.