Dziennik mojego głodu

Powieść wampiryczna w wykonaniu Claire Kohdy to ogromne pokłady zagubienia u kobiety, która dopiero wkracza w dorosłość, a przed sobą ma wieczność. Pozbawiona ochrony matki Lydia pierwszy raz podejmuje samodzielne decyzje, a pozorna wolność staje się źródłem kolejnych zmartwień. Konieczność zdobywania pożywienia na własną rękę sprawia, że o każdej porze dnia oraz nocy towarzyszy jej głód, a marzenia na przyszłość zderzają się z rzeczywistością świata sztuki. Bezpieczeństwo dają jej cztery ściany jej pracowni, w głodzie ukojenie przynoszą filmy z ludzkim jedzeniem, a możliwości relacji z śmiertelnikami oscylują między chęcią zwykłego życia a wpojoną ostrożnością. Lydia kradnie, oszukuje i fantazjuje o wgryzieniu się w ludzką szyję, a wszystkiemu temu towarzyszą gęste emocje. Kobieta próbuje uciekać od swojej wampirzej strony, wpojone zostało jej bycie godnym kary potworem, ale jednocześnie widać w niej kiełkującą chęć pogodzenia się z samą sobą. Im bliżej tego się znajduje, tym dalej ucieka, częściej zamyka się przed światem, wspomina przeszłość. Traumatyczne słowa matki nieustannie ją atakują, co kłóci się z jej młodzieńczą chęcią poznania świata, odnalezienia innych wampirów, zaprzestania głodowania. A gdzieś między tym miejsce znajdują wielcy artyści, molestowanie, pierwsze zakochanie, rasizm czy kolorowe środowisko początkujących artystów. I najpewniej powolne snucie się po Londynie Lydii podzieli czytelników, ale moje serce zachwyciło.

przek...