Opinia na temat książki Dziewczyna, która igrała z ogniem

Pierwszy tom Millennium nauczył mnie, że Stieg Larsson lubi powolną akcję. Tutaj nie ma szaleńczego tempa, nagłych zwrotów akcji, czy zapierających dech w piersiach wydarzeń. Tutaj potrzebna jest cierpliwość. Drugi tom tylko utwierdził mnie w tym przekonaniu, ponieważ i tym razem cokolwiek zaczęło się dziać grubo po 200 stronach.

O ile w pierwszej części od początku wiedziałam co jest głównym wątkiem, tak w kontynuacji nie miałam zielonego pojęcia co autor zaserwuje nam tym razem. I tak sobie czytałam przez te prawie 300 stron o tym co Lisbeth kupiła w sklepie lub co zjadła na kolację, bo w tym przydługim wstępie dość sporo było właśnie takich opisów.

Kiedy już pomyślałam sobie, że to ostatnie moje spotkanie z Millenium, autor nagle zdecydował się odsłonić karty i główny wątek zaczął dość dynamicznie się rozwijać. Na jaw wyszły fakty, których się nie spodziewałam, a pod koniec fabuła wręcz galopowała – jeśliby porównać ją z tą początkową. Larsson zaserwował taki finał, że chyba nie odpuszczę trzeciej części, choćbym miała czekać na rozwój wypadków kolejne 300 stron 🤭

Podsumowując, cenię warsztat pisarski autora - czyta się przyjemnie i słucha się przyjemnie i gdyby wyciąć wszystkie nic nie wnoszące fragmenty, książka byłaby o połowę cieńsza, ale wciąż wartościowa ❤️