Dziewczyna z poczty

Znakomita książka. szkoda że niedokończona, ale dobre i to. W skrócie można powiedzieć, że powieść pokazuje genezę poparcia dla Hitlera, choć tego pana tu nie ma, w tej książce. Ale mamy Austrię po zakończonej Wielkiej Wojnie (pierwszej wojnie światowej). Młoda dziewczyna i jej matka, prowincja, i życie z dnia na dzień, bez nadziei na cokolwiek. Jej ciotka daje jej szansę za zobaczenie wielkiego świata i zaprasza ją na urlop w luksusowym hotelu. To pokazuje jej jeszcze bardziej, co odebrał jej los, państwo. Dziewczyna czuje się jeszcze gorzej w tej swojej pracy na poczcie, w tym swoim jednostajnym życiu.
Potem spotyka człowieka, weterana wojennego jeszcze bardziej skrzywdzonego niż ona.
Bardzo dobrze autor posługuje się stylem psychoanalitycznym, wnikającym w psychikę bohaterki, śledzeniem jej i jej uczuć, myśli i nastrojów. To wpisująca się w swoją epokę książka, ale i spokojnie dająca się czytać i dzisiaj. Spodobała mi się, bo wciąż nierówności społeczne istnieją, wciąż istnieją szklane sufity i wciąż to co dla jednych jest dostępne, dla innych jest poza marzeniami.
Jednocześnie nasuwało mi się porównanie Zweiga z pisarstwem polskiego żyda Singera. Zweig to racjonalista, a jego powieści są realistyczne, natomiast Singera to otchłanie fantazji i lokalny folklor. Trudno jest porównywać te tak różne od siebie style pisania, ale mi jakoś od pierwszych stron to porównanie tkwi w głowie. I chyba bliższy jest mi Singer, choć powieść Zweiga oceniam bardzo wysoko.

To jest właśnie prawdziwe pisanie, takie przez duże "P". Zweig opowiada, zdawałoby się prostą historię. Oto mamy Christine, dziewczyna pracuje na prowincjonalnej niewielkiej poczcie i mieszka ze schorowaną matką. Czuje się stara i przegrana, nie widzi dla siebie lepszej przyszłości. Młodość, tę "najmłodszą", najciekawszą i najbardziej emocjonalną, zabrała jej wojna. Tak jak tylu innym. Ta pierwsza światowa, po której Wiedeń został biedny i "połamany". Jak i reszta Europy.

Kiedy więc nadarza jej się okazja wyjazdu do pięknej i bogatej Szwajcarii, na zaproszenie nieznanej jej ciotki, Christine jest bardzo niechętna, nie chce już żadnych nowych doznań...

"Żadnych nowych wyzwań, nowych wydarzeń, nowych podniet: nawet na radość ta dwudziestosześcioletnia, okradziona z dziesięciu lat młodości kobieta nie ma już ani odwagi, ani siły."

Jednak matka nalega, a dziewczyna, chcąc zadość uczynić jej prośbą, ulega i jedzie. Na miejscu, jest przez chwilę mocno zagubiona, lecz tylko przez chwilę. Pobieważ kiedy ciotka, ubrawszy ją uprzednio w swoją własną sukienkę, wprowadza "do towarzystwa", Christine jest zachwycona. Wręcz zachłysta się tym życiem. Tonem upojenia radością mówi do ciotki

"Ach, ciociu, poczułam się tak, jakbym dopiero co nauczyła się oddychać!".

Zapomina o wszystkim, o chorej matce, poczcie i wszystkim tym, co zostawiła w swoim poprzednim życiu. Jednak po...