Dziewczyna z poczty

Dziewczyna z poczty to ostatnia powieść Stefana Zweiga. Po raz pierwszy ukazała się w 1982 roku, czterdzieści lat po śmierci pisarza, staraniem niemieckiego wydawcy, który scalił rozproszone fragmenty rękopisów. Lato 1926, Austria pogrążona w kryzysie po pierwszej wojnie światowej. Christine znajduje skromną posadę na wiejskiej poczcie. Wszystkie dni wyglądają tak samo: adresowanie kopert, przybijanie stempli, sortowanie listów, opieka nad chorą matką. Monotonia, nuda, beznadzieja, z rzadka przerywane terkotem telegrafu. Ale jeden telegram potrafi zmienić całe życie.
Pewnego dnia Christine niespodziewanie dostaje od bogatej ciotki z Ameryki zaproszenie na wakacje w szwajcarskim kurorcie. Onieśmielona pojawia się w wielkim eleganckim hotelu i z pomocą krewnej wkracza w dotąd niedostępny świat, w którym wszystko jest w zasięgu ręki, a życzenia spełniają się, zanim się je wypowie. Jako arystokratka Christiane von Boolen dziewczyna z poczty podbija serca hotelowych gości. Oddaje się wyrafinowanym rozrywkom w elitarnym towarzystwie, odkrywa swoją młodość i urodę.
Zazdrość i intrygi sprawiają jednak, że na jaw wychodzi jej prawdziwa tożsamość. Pryska oszałamiający czar przemiany. Christine wraca do szarej codzienności, z którą nie będzie się już umiała pogodzić. Dlatego gdy pewnego dnia pozna Ferdinanda, jeszcze bardziej rozgoryczonego życiem niż ona, nie zawaha się przystać na jego szalony plan.
Dziewczyna z poczty to dużo bardziej poruszająca, wartościowa i przyjemna lektura niż niejeden współczesny bestseller.
„London Evening Standard" Zweig z czułością i przenikliwą bezpośredniością opisuje zmysłowe przebudzenie duszy od dawna pozostającej w niewoli finansowego i emocjonalnego ubóstwa.
„The Guardian" Wielka powieść o nadziei i desperacji.
„The Observer" Dziewczyna z poczty to znakomity portret ludzkiej psychiki - świata niepokoju, niepewności, melancholii i rozpadu.
„The Telegraph" Fascynująca analiza wpływu historii na życie jednostki.
„The Financial Times" W Dziewczynie z poczty Zweig opisuje codzienne życie językiem, który przenika równocześnie umysł i serce.
„The Spectator" Język Zweiga jest bezpośredni i precyzyjny, zarazem mocny i delikatny, [...] rześki niczym górskie powietrze.
„The Literary Review"