Opinia na temat książki Dziewczyny z Powstania

W Powstaniu Warszawskim wzięło udział pół miliona kobiet. To fakt. I same fakty w tej książce, historie 11 dzielnych kobiet, 11 opowieści. O tym, czemu poszły do powstania, co robiły, jak cierpiały, traciły bliskich, jakie były odważne. O tym, jak umierała nadzieja. Wszystko się niby zgadza, podziwiam te bohaterskie kobiety, ale nie porwały mnie te opowieści, większa część historii podobna do siebie, nie umiałam się wczuć, ani porządnie ich przeżyć. Może dlatego, że gdy byłam młodą dziewczyną mieszkałam w Warszawie, należałam do drużyny harcerskiej im. „Szarych Szeregów”, więc temat nie był mi obcy. Spotykaliśmy się z byłymi łączniczkami, sanitariuszkami, dziewczynami powstania. Po książce oczekiwałam, że dowiem się czegoś dla mnie nowego lub że wywoła jakieś emocje. Nie kwestionuję wartości dokonań wspominających pań, bardzo im współczuję i uważam, że były bohaterkami, ale książka mnie nie poruszyła. Może to kwestia poprowadzenia tematu przez autorkę? Po odchorowanych przeze mnie „Dziewczynach z Syberii” i „Dziewczynach z Wołynia” czuję niedosyt.
Swoją drogą ciekawa jestem, jak podeszłaby do tego tematu Mistrzyni (dla mnie) Swietłana Aleksijewicz?
Mimo to nie żałuję, że przeczytałam i uważam, że po „Dziewczyny z powstania” koniecznie powinna sięgnąć młodzież licealna oraz ci starsi czytelnicy, którzy o powstaniu wiedzą tylko cokolwiek.