Dziewczyny z Powstania

''Najlepsi nasi ludzie, najlepsi Polacy zginęli w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie ich zabrakło, a ich miejsce zajęły szumowiny, karierowicze. To już nie jest to samo państwo i to już nie jest ten sam naród'' Anna Branicka - Wolska

Powstanie Warszawskie, którego, nawiasem mówiąc 75 rocznicę będziemy w tym roku obchodzić, co jakiś czas odbija się nam Polakom swoistą czkawką. Dzieje się tak za sprawą jakiegoś współcześnie nakręconego filmu na ten temat, lub napisania jakiejś kolejnej książki. Powracający ten motyw spotkać można w różnych dyskusjach na różnych internetowych stronach. Są to dyskusje, które tak naprawdę niczego do tematu nowego nie wnoszą prócz coraz większego zacietrzewienia ich adwersarzy. Po 75 latach wciąż roztrząsany jest fakt, czy decyzja o wywołaniu Powstania była słuszna, czy też jak pisze, Piotr Zychowicz w swojej książce był to li tylko '' prezent dla Stalina ''.

Książka '' Dziewczyny z powstania '' jest spojrzeniem na to wydarzenie przez jedenaście kobiet, właściwie wtedy jeszcze młodziutkich dziewcząt, nastolatek, które były łączniczkami i sanitariuszkami. Pozycja jest pięknie wydana, twarda oprawa, lśniąca lakierowana okładka ze zdjęciem ślicznej blond aktoreczki. Dobry papier, niezły druk. Dziewczyny opowiadają straszne historie, niemniej przewija się w tych wspomnieniach żal, że Powstanie, mimo wcześniejszych z wielką pompą przygotowań, nie było przygotowane niemal wcale. Jedna z bohaterek książki opowiada

...

 Drugie spotkanie z twórczością Anny Herbich. Poprzednio czytałam "Dziewczyny z Syberii, wspomnienia kobiet, które przeżyły Syberię i gehennę związaną z pobytem na zesłaniu, teraz postanowiłam sięgnąć po "Dziewczyny z Powstania".
 Jedenaście kobiet opowiada o swoim udziale w Powstaniu Warszawskim. Wszystkie w tym czasie były młodymi dziewczynami, jedna z bohaterek w dniu wybuchu Powstania miała zaledwie piętnaście lat. Każda z nich miała powierzoną rolę, były łączniczkami, sanitariuszkami, zajmowały się rannymi, martwiły się o los swoich bliskich. Bohaterki opowiadają o wielkiej nadziei i walce, ale także o gehennie jaką musiały przechodzić. Dzisiaj obecnie już jako babcie i prababcie podkreślają, że gdyby drugi raz miały dokonać wyboru ich decyzja byłaby taka sama. 


 Przy każdej historii jest fotografia bohaterki oraz zdjęcia z lat ich młodości. Czytając miałam wrażenie, że przeniosłam się w czasie i wydarzenia o których opowiadają Panie stają się dla mnie namacalne. Jedynie okładka nie bardzo pasuje do treści. Zdjęcie aktorki z filmu jest nie na miejscu. Jeśli książka jest prawdziwa, to zdecydowanie jestem za aby na zdjęciu była jedna z Pań, która w tym Powstaniu walczyła. I jeszcze jedna z bohaterek Pani Irena, która jest babcią Anny Herbich podkreśla swoim dzieciom i wnukom, ze nie mają powodów do narzekania. Przykro mi, ale nie do końca zgodzę się z tym stwierdzeniem. Rozumiem, że żadnych problemów z piekłem wojny nie da się porównać, ale też zależ...

Książka mi się podobała. Poruszała ona problemy kobiet walczących podczas Powstania Warszawskiego.

Opowiadania zawarte są w niej wzruszające, pełne nostalgii.

Pani Anna dołączyła również do książki wspomnienia swojej babci, które uważam, że dodatkowo ubarwiły tę książkę.

Babcia Pani Anny to wspaniała kobieta umiejąca walczyć, kochać ludzi potrzebujących pomocy i przy tym umie walczyć o ich życie w miarę swoich możliwości.

Polecam przeczytać tę książkę każdemu Czytelnikowi, który kocha świat historii.

W Powstaniu Warszawskim wzięło udział pół miliona kobiet. To fakt. I same fakty w tej książce, historie 11 dzielnych kobiet, 11 opowieści. O tym, czemu poszły do powstania, co robiły, jak cierpiały, traciły bliskich, jakie były odważne. O tym, jak umierała nadzieja. Wszystko się niby zgadza, podziwiam te bohaterskie kobiety, ale nie porwały mnie te opowieści, większa część historii podobna do siebie, nie umiałam się wczuć, ani porządnie ich przeżyć. Może dlatego, że gdy byłam młodą dziewczyną mieszkałam w Warszawie, należałam do drużyny harcerskiej im. „Szarych Szeregów”, więc temat nie był mi obcy. Spotykaliśmy się z byłymi łączniczkami, sanitariuszkami, dziewczynami powstania. Po książce oczekiwałam, że dowiem się czegoś dla mnie nowego lub że wywoła jakieś emocje. Nie kwestionuję wartości dokonań wspominających pań, bardzo im współczuję i uważam, że były bohaterkami, ale książka mnie nie poruszyła. Może to kwestia poprowadzenia tematu przez autorkę? Po odchorowanych przeze mnie „Dziewczynach z Syberii” i „Dziewczynach z Wołynia” czuję niedosyt.
Swoją drogą ciekawa jestem, jak podeszłaby do tego tematu Mistrzyni (dla mnie) Swietłana Aleksijewicz?
Mimo to nie żałuję, że przeczytałam i uważam, że po „Dziewczyny z powstania” koniecznie powinna sięgnąć młodzież licealna oraz ci starsi czytelnicy, którzy o powstaniu wiedzą tylko cokolwiek.

W rocznicę Powstania Warszawskiego nie mogłam sięgnąć po inną książkę.

Tym bardziej w takim dniu opowieści kobiet biorących udział w Powstaniu sprawiają, że gardło zostaje ściśnięte, łzy napływają do oczu a w myślach pojawiają się setki pytań, tysiące przemyśleń.

Niesamowicie poruszająca i wzruszająca opowieść, wspomnienia kobiet walczących, sanitariuszek, łączniczek. Walka o przetrwanie, o kawałek chleba i niesienie za wszelką cenę pomocy. Wspomnienia wstrząsające, zapadające w pamięci ale jakże istotne... Jakże ważne...

Przed Tobą książka, która autentycznie wzrusza. I to nie dlatego, że powieściopisarz ma bujną wyobraźnię i potrafi stworzyć wyciskasz łez. Gdy uświadomisz sobie, że historie zawarte w dokumencie wydarzyły się naprawdę, zmienia się punkt widzenia. Towarzyszymy kobiecie, która 1 sierpnia 1944 roku w południe urodziła syna, a o 17 wybuchło Powstanie. Słyszymy jej rozpacz, rozumiemy strach o męża i żądzę walki o przetrwanie maleńkiego dziecka. Rozmawiamy z młodą dziewczyną, której narzeczony zginął w trakcie walk. Po wojnie wyszła za mąż za kogoś innego, ale to już nie była ta sama miłość…

Przyglądamy się wspomnieniom dziecka, które dopiero staje się nastolatką i przywołuje obraz ojca. Przed wojną ważył ponad 100 kg, w dniu śmierci, w obozie, ledwie ponad 40. Idziemy śladami dawnej mieszkanki Pałacu w Wilanowie, której to rodzina utraciła go w trakcie wojny. Choć ona przeżyła, to domu już nikt jej nie zwrócił. Dziś jedynie może go zwiedzać, ale eksponatów dotykać nie wolno. Już nie poczuje się swobodnie w dawnej sypialni, swoim nastoletnim łóżku… Gdy rozumiemy, że te historie są prawdziwe, serce się ściska. Lektura dostarcza wielu emocji. Wzrusza, każe się zastanowić i nade wszystko docenić swoją wolność, bliskość ukochanych osób i szanse, które posiadamy.

Link do całej recenzji: https://znakomita.com/2020/04/29/jestesmy-szczesciarzami-dziewczyn...

Serdecznie polecam! Książka warta przeczytania!