Dziewczyny z Solidarności

Dobrze, że książka powstała, bo po pierwsze faktycznie panie z Solidarności zostały zepchnięte przez panów na plan drugi, ba, nawet na trzeci, czy jeszcze dalej. Po drugie - wiele opisanych spraw jest dla mnie zaskoczeniem. Po trzecie: kobiety Solidarności, które wówczas miały po 30 lat, to dziś już starsze panie, a ówczesnych 50-latek już nie ma. Doceńmy więc te, które jeszcze mamy i wysłuchajmy ich wspomnień z pierwszej ręki. Za parę lat nie będzie już takiej możliwości. Trzeba oddać im głos, skoro chcą mówić i jest to możliwe, żeby się dowiedzieć z pierwszej ręki jak to z tą Solidarnością było z damskiej perspektywy.
Następne pokolenia będą mogły już tylko posłuchać lub poczytać opowieści z drugiej lub trzeciej ręki. Dlatego książka jest dla mnie taka wartościowa - wspomnienia płyną z serc i pamięci uczestniczek tamtych dramatycznych doświadczeń.

Wspomnień się nie ocenia, te - poruszają zresztą i czasem trudno uwierzyć w to co się czyta. Natomiast forma pozostawia trochę do życzenia. Kolejny raz ( po „Dziewczynach z Wołynia”, „... Syberii” i „... powstania”) - to kilkanaście swobodnych wypowiedzi, odnoszę wrażenie że nijak nie podredagowanych. Zabrakło mi pazura i emocji, trochę się wynudziłam.
Ale i tak ze względu na treść i historyczne świadectwo, książka warta przeczytania.

Nie porwały mnie do końca te relacje. Niby wszystkie te kobiety walczyły w jednej sprawie, a tyle między nimi rozbieżności. Nie chcę poruszać tutaj tematów politycznych, ale poświęcenie tylu zwykłych ludzi (nie tych najbardziej znanych z Solidarności) zostało zmarnowane przez Okrągły Stół.