Dziewczyny z Syberii

 Prawdziwa relacja dziesięciu kobiet, które w młodości były zsyłane na Syberię. Obecnie dziś już starsze panie, ostatnia z nich dożyła 100 lat opowiadają o koszmarze przeżytym na Syberii, o towarzyszącym im głodzie chorobach, ciężkiej, niewolniczej pracy oraz śmierci rozgrywającej się na ich oczach. Kilka z kobiet zostało zesłane na Syberię wraz z najbliższymi, jednak niektóre zostały z nimi rozdzielone. Interesującym dodatkiem są fotografie bohaterek na których czytelnicy mogą zobaczyć jak wyglądały jako nastolatki i młode kobiety, zdjęcia z rodzinami oraz prywatne dokumenty. Jestem pod wrażeniem, że tak trudną książkę napisała młoda autorka, plus za to, że oddała głos bohaterkom. Miałam wrażenie, że spędzam z każdą z nich czas i słucham ich wspomnień z młodości. Ta książka jest dla mnie źródłem ogromnych wzruszeń i przemyśleń. Każda historia zostanie w mojej pamięci. Szczególnie zgadzam się z pewnym zdaniem, które wyraziła jedna z bohaterek:
 "A ja wkrótce miałam przekonać się, że największym wrogiem człowieka nie jest wcale dzikie zwierzę. Jest nim drugi człowiek. Była to jedna z lekcji, którą wyniosłam z zesłania" str. 211
 Dziewczyny z Syberii to pozycja pokazująca prawdziwą odwagę i walkę o swoją godność w czasach terroru. Chociaż jedna z bohaterek podkreśla, że nadal spotyka się szykanami nie zamierza przestać upamiętniać poległych Polaków. Polecam, bo to historia o której nie można zapomnieć. 

Przy tylu ocenach i opiniach,mnie już właściwie nie pozostaje nic do dodania . Mogę tylko jeszcze wspomnieć że książka jest pięknie wydana , większy niż przeciętny format , twarda lakierowana okładka z patrzącą smutno piękną dziewczyną . Duży druk , doskonale i szybko się czyta . Wartości tej książki dodaje też spora ilość starych fotografii z rodzinnych zbiorów tych kobiet . A sama treść , cóż dziesięć kobiet , dziesięć historii , ale ich doświadczenia na zsyłce podobne . Strach, poniżenie ,odczłowieczenie wręcz i ciągła obawa czy przeżyją , skoro tylu innym się nie udało . Ja po takich książkach zawsze miewam refleksje na temat , jak ulotne jest wszystko co mamy , posiadamy i jak szybko nasze uporządkowane życie może się rozlecieć w strzępki przez jakąś tragedię . Może nie musimy teraz obawiać się Syberii z jej mrozem , ale powinniśmy pamiętać , że nic nie jest nam zagwarantowane na zawsze . Dziękuję autorce za tę książkę i za moje przemyślenia , które lektura opowieści tych kobiet , wywołała . Oczywiście jak najbardziej polecam .

To historia dziesięciu kobiet, które przeżyły syberyjskie piekło. Autorka zebrała wspomnienia kobiet, które w czasie wojny wywiezione zostały w głąb ZSRR na ciężkie roboty, skazane na głód i życie na granicy ludzkiej godności. Przetrwały, przeżyły poniżenie i u schyłku życia podzieliły się swoją historią.
Bardzo ciekawa książka, zawierająca głęboko przejmujące wspomnienia dzielnych Polek, wzbogacona opowieściami o życiu przed wojną i rodzinnymi fotografiami. Piękna, warta przeczytania!

Pomysł intrygujący, znaleźć 10 kobiet, które przeżyły piekło syberyjskiej zsyłki, w dodatku takich, które będą chciały mówić, bo wiele z nich nie chce... Oddać im głos i wysłuchać co mają do powiedzenia, co jeszcze pamiętają. Stworzyć świadectwo, póki ocalałe kobiety jeszcze żyją i jest to możliwe.
Następne pokolenia będą mogły już tylko posłuchać lub poczytać opowieści potomków, czyli z drugiej lub trzeciej ręki. Dlatego ta książka jest dla mnie taka wartościowa - wspomnienia płyną z serc i pamięci uczestniczek tamtych dramatycznych doświadczeń. Ludzie, którym zgotowano okrutny los - za działalność patriotyczną, za pochodzenie, często z przypadku, zostali skazani na piekło - nierówną walkę z dziką przyrodą, oprawcami, na katorżniczą pracę, upodlenie, przeżywanie śmierci swoich bliskich. Gdyby nie ich niezłomność, walka o każdy dzień, nadzieja i wiara, nie mieliby szans na powrót do domu. A wszystko to młode wówczas dziewczyny, czasem nawet 10 -11 letnie dziewuszki. One zrobione były chyba z lepszego, przedwojennego materiału, bo nie wyobrażam sobie, czy my dalibyśmy radę przeżyć choćby tylko podróż. A potem wieloletnie zesłanie.
Tych przeżyć i wspomnień, choć chaotyczne i wybiórcze, nie da się ocenić. Mały wielki dokument. Można go tylko przeczytać i współczuć, bo zrozumieć ogromu okrucieństwa i cierpienia, jak się go nie przeżyło, po prostu się nie da. My mamy jakieś problemy? Proszę Was, jakie problemy?
Można za to pokusić się o ocenę tego, co ze wspomnien...