Dziewczyny z Wołynia

Historie opowiedziane przez bohaterki tej książki przerażają na wiele sposobów. Najpierw, co oczywiste, całym bestialstwem dokonywanych zbrodni – nie tylko samym faktem zabijania, ale też poprzedzającymi go psychicznymi i fizycznymi torturami. Trudno sobie wyobrazić, czego doświadczyły i co widziały te kobiety oraz wszyscy inni Polacy z Wołynia, których one są głosem. Trudno to opisać, a jednak dziewięć z nich swoją historię opowiedziało, w imię zachowywania pamięci i obowiązku przekazywania jej następnym pokoleniom. Mimo bólu wciąż żywych, prześladujących je wspomnień zdecydowały się na to. Wielka odwaga. Wielki szacunek dla Nich.
Drugi powód przerażenia to fakt, że ludzie przez lata mieszkali obok siebie i ze sobą zgodnie i przyjaźnie, bywali u siebie w domach w dni powszednie i z okazji świąt, pomagali sobie nawzajem, razem żyli i pracowali. Jedyną różnicą było to, że po wspólnej drodze na niedzielną mszę przedstawiciele różnych nacji rozchodzili się do swoich świątyń – kościołów, synagog i cerkwi. Wystarczyło jednak zasiać ziarno zbrodniczej ideologii, by dotychczasowi sąsiedzi podzielili się na katów i ofiary. Wówczas nie było już świętych miejsc – ani bezpiecznych, w których można byłoby się schronić. Nie było ludzi, którzy z jakichś względów kwalifikowaliby się do ocalenia. Nie było dnia, o którym można byłoby powiedzieć – nie, dziś nie zaatakują. I okrutny absurd: wcześniejsze bardzo dobre relacje między ludźmi spowodowały, że wielu Polaków nie zdecydowało się uci...

Wstrząsająca, prawdziwa do bólu, trzeba pamiętać o takich historiach, choć trudno uwierzyć,że mogły wydarzyć się naprawdę . Lektura obowiązkowa !