Dziewczyny z Wołynia recenzja

W tej książce, starsze kobiety, niegdyś mieszkanki mitycznego Wołynia przedstawiają pełne grozy wspomnienia z Rzezi Wołyńskiej, prawdopodobnie najstraszniejszego pogromu rasy polskiej. Autorka ma w swojej książce jeden cel - ocalić od zapomnienia kresowiaków.
W pierwszym rozdziale bohaterką jest Janina Kalinowska z domu Sokół (?). Nie wie jak się nazywa, ile ma lat - sąd grodzki w Zamościu ustalił jej datę urodzenia na maj 1935 roku, jak sama przyznała urodzin tych oczywiście nie obchodzi. Rodzice Janiny (których nie pamięta) byli osadnikami wojskowymi, którzy osiedlili się w małej wołyńskiej wiosce. Jednak kiedy to zrobili nie mieli pojęcia co wydarzy się w 1943 roku. W nocy kolonię otoczyli uzbrojeni upowcy i wtargnęli do domów. Wyprowadzili przed chałupę Janinę wraz z rodziną, gdzie zostali rozstrzelani. Mała Kalinowska zemdlała. Gdy się obudziła paliło się na niej ubranko, ugasiła ogień i poszła do sąsiada, Ukraińca, który nie złapał jej za nogi i nie rozbił o węgieł drewnianej chaty, lecz zamknął w spiżarni i kazał cicho siedzieć. Dzięki niemu ta dziewczynka przetrwała rzeź
Natomiast w rozdziale drugim poznajemy historię Teodory z domu Marek
W piękną niedzielę jedenastego lipca 1943 roku rodzina Marków wybrała się do kościoła parafialnego w Kisielinie. Pomimo ostrzeżeń ze strony innych pojechali, a na miejscu spotkała ich tragedia. Kiedy rozpoczęła się Msza Święta do kościoła wkroczyli uzbrojeni w noże, siekiery, widły, cepy Ukraińcy, sąsiedzi, przyjaciele. Podczas obrony kościoła rodzina Teodora ukryła się z innymi Polakami na wieży kościelnej, kiedy upowcy zorientowali się że Lachy siedzą na wieży poczęli rzucać na rotundę granatami oraz rąbać drzwi, jednak bohaterska obrona naszych rodaków odparła atak ciemiężycieli.
Jak nadmieniłem wyżej książka ta ma na celu uświadomienie ludziom co działo się na Wołyniu i Galicji. Dzisiaj tak wiele mówimy o innych nieprzyjemnościach, które spotkały nasz naród, lecz zapominamy o Wołyniu, o tych ludziach, którzy stracili życie przez wrzucenie do studni czy powieszenie na jabłonce. PAMIĘTAJMY I CZYTAJMY