Dziewczyny z Wołynia recenzja

Gdyby drzewa potrafiły mówić, opowiedziałyby nam, historię rzezi wołyńskiej. Jak sąsiad mordował sąsiada. Jak Ukrainiec w bestialski sposób pozbawiał życia Polaka. Gdyby drzewa potrafiły mówić, powiedziałyby, gdzie znajdują się bezimienne groby, tych którzy polegli za bycie Lachem...

Dziewczyny z Wołynia to historia dziewięciu kobiet, które jako małe dziewczynki bądź nastolatki przeżyły ludobójstwo na Wołyniu. Ich wspomnienia zamknięte na kartach książki odżywają na nowo. Choć minęło wiele lat, ich relacje wciąż wywołują sporo emocji. Nie da się zapomnieć widoku zakrwawionych ciał, zagrabionych majątków. Tych dzikich, pełnych nienawiści oczu. Nie możliwym jest wymazanie z pamięci obrazu zamordowanych członków rodziny. Matki, ojca, siostry czy brata.

Każda relacja jest wytrząsająca. Niesie ze sobą ogromny bagaż emocji, wywołuje dreszcz niepokoju, a często też łzy. Nie ma słów, by opisać to, co przeżyły te niezłomne kobiety. W moich oczach są bohaterkami, bo przeżyć taką masakrę nie było łatwo. Często o dalszym życiu decydował zupełny przypadek. Ukrycie się pod ciałem zamordowanej matki lub kula, która powinna zabić, a tylko boleśnie zraniła.

Czytając, bardzo często zastanawiałam się dlaczego. Czemu pokojowe stosunki uległy zmianie. Jak w bardzo szybkim czasie można aż tak zmienić swój stosunek do drugiego człowieka, by go w bestialski sposób zamordować. Nie mieści mi się to w głowie.

Wszystkie wołyniaczki mówią wręcz jednogłośnie, że zbrodnia wołyńska jest zapomniana. Na próżno szukać jakichkolwiek relacji z uroczystości obchodów kolejnej rocznicy tej okropnej zbrodni. Tylko ocaleni dopominają się o jakiś znak pamięci. Jak same przyznają film Smarzowskiego to tylko urywek. Rzeczywistość była o wiele gorsza.

Dziewczyny z Wołynia to książka, która powinien przeczytać każdy. Warto po nią sięgnąć, by poznać jeden z najkrwawszych rozdziałów naszej historii. Mówiący jak w jednej chwili, jednej sekundzie może zmienić się postrzeganie drugiej osoby.

Gdyby drzewa potrafiły mówić...