Eleanor Oliphant ma się całkiem dobrze

Aspołeczna młoda kobieta wcale nie jest złym wyborem na bohaterkę nietuzinkowej książki. Ale jej przewidywalność (wbrew temu co czytamy na okładce) i schematyczność w działaniu szybko sprawia, że czytanie o jej zmaganiach z dniem codziennym irytuje i nuży jednocześnie.

Spodziewałam się lektury opatrzonej ironicznym komentarzem do życia, jakimś mocnym akcentem, coby podkreślało specyficzny charakter bohaterki, a tu z niczym takim się nie spotkałam. Nie wiem czy ta książka miała być komiczna? Zabawna? idąc śladem wielu innych historii o dzisiejszych singielkach, opisywanych jako niewydarzone brzydkie kaczątka? A może raczej miała wzruszać, ukazując przeciętną jednostkę, mocno wyalienowaną, dla której co innego stanowi wartość samą w sobie niż dla większości osób w jej wieku? Problem polega na tym, że ja żadnej z tych opcji nie mogłam tutaj w pełni doświadczyć. Przede wszystkim żeby się wzruszyć literaturą, to potrzeba w niej głębi, jakiegoś bodźca kierującego nas na drogę do przemyśleń.

Czy dzisiejsze trzydziestolatki to nastolatki sprzed lat? Zaczynam coraz bardziej się do tego przekonywać spotykając w literaturze tego typu postaci co Eleanor. Nie tylko postępuje nieracjonalnie, ale często przeczy samej sobie (weźmy choćby pizze, którą się zajada raz na tydzień, jednocześnie twierdząc, że tylko jedzenie wyszukane niczym epikurejska uczta dla zmysłów jest wartościowe i albo jemy coś takiego albo lepiej chodzić głodnym; zatem nie tknie parówki czy sera, al...

Eleanor, 30-letnia zdziwaczała stara pana, jest pracownicą banku i właścicielką jedynego zielonego kwiatka, z którym rozmawia. Dziwaczka, aspołeczna, ubiera się jak własna matka, mają ją za wariatkę. Co weekend kupuje sobie butelkę alkoholu, oby dotrwać do poniedziałku.
Któregoś dnia poznaje informatyka, który dokonuje próby wyciągnięcia jej z dziwaczności i samotności.

„Teraz samotność to nowy rak, wstydliwa, żenująca przypadłość, której człowiek nabawia się w niejasny sposób. Inni nie chcą o niej słyszeć, żeby się nie zarazić.”

Gorzka opowieść o izolacji i poczuciu braku akceptacji. ASle i słodka historia o metamorfozie z szarej myszki w pięknego motyla ( no, nie przesadzajmy: w motyla). Książka wzrusza i bawi, skłania do przemyśleń. Eleanor Oliphant ma się nie najgorzej.

Eleanor Oliphant można ją uznać za dziwaczkę ,w pracy jest nawet chyba za taką uważana . Trzydziestoletnia kobieta ,która odbywa cotygodniowe rozmowy telefoniczne z matką ,matką która nie szczędzi jej przykrych słów.
Eleanor pracuje w księgowości ,oszczędzając pieniądze,wydając tylko na podstawowe rzeczy .
Wszystko się zmienia ,gdy pewnego dnia wracając z pracy w towarzystwie kolegi z pracy ,pomagają starszemu człowiekowi ,który traci przytomność na światłach.

Bardzo było mi żal tej dziewczyny ,od dziesiątego roku życia wychowywana w domu dziecka i czasami trafiająca do rodziny zastępczej ,gdzie nigdy na dłużej nie zostawała .W wieku trzydziestu lat odrywała życie na nowo ,i wyszło jej to na dobre .
Polubiłam ją i kibicowałam jej ,z drugiej strony chcąc się dowiedzieć ,jaka tragedia się wydarzyła gdy była mała .

Polecam,bo naprawdę warto i myślę że polubicie Eleanor Oliphant .