Evna

Ostatni tom serii norweskiej pisarki, który szturmem zdobył serce miłośników fantastyki. Stworzonymi światami, ale przede wszystkim bohaterami. Całkiem niedawno przeczytałem poprzednie części postanowiłem dowiedzieć się, jak tez potoczyły się losy dziewczyny bez ogona i jej sprzymierzeńców. Po przejściu przez portal do świata, nam współczesnego, jednak dla niej zupełnie egzotycznego, staje się świadkiem wydarzeń które wstrząsną nie tylko jej światem.

Hirka w podróży do krainy martwo urodzonych ma nadzieję, nie tylko na ocalenie świata, ale i Rimego. Jednak sytuacja się komplikuje, a dziewczyna staje przed wyzwaniami, które mogą ją przerosnąć. Wojna wydaje się być nieunikniona, nasi bohaterowie, zdają się zdążać ku nieuchronnemu końcowi. Ale czy na pewno? Zachęcam do lektury.

Pisarka całkiem zręcznie operuje napięciem i do ostatniej chwili nie mamy pewności, co z naszymi bohaterami. Czy ich zmagania zakończą się sukcesem, czy też porażką.
Dodatkowy plus, to świetne połączenie mitów i legend nordyckich ludów, z -nazwijmy to prozaicznymi sprawami. I bohaterowie, którzy radzą sobie jak umieją w sytuacjach które niejedną osobę by przerosły. Ten cykl trzeba znać. Tym samym zapraszam do lektury całej trylogii.

Nie lubię momentów, kiedy kończy się coś dobrego. Albo coś do czego się przyzwyczajam i zaczynam darzyć sympatią.
Trzeci, i zarazem ostatni tom Kruczych Pierścieni, nie zapowiadał jednak tak emocjonująco, jakbym tego oczekiwała. Ba! Pierwsze 130 stron ciągnęło mi się w nieskończoność. Jedno jednak muszę autorce oddać: czułam się w tym nowym świecie obco. Wszystko było nieznane i inne. Tak też pewnie musiała się czuć główna bohaterka, a jej - i czytelnika - przyzwyczajenie i zrozumienie przychodziło stopniowo. Jeśli był to zabiec celowy, to była to pięknie poprowadzona narracja.
Jednak koniec mi wszystko wynagrodził, i być może po dłuższym zastanowieniu znalazłabym jakieś wady - że może pewne rozwiązania były zbyt oczywiste, zbyt naiwne, jednak jestem "na świeżo" po lekturze, i dyktują mną emocje. A te są pozytywne. Akcja pod koniec toczy się wartko i warto było przedzierać się przez strony skutego lodem Dreysil.
Będę tęsknić za tą serią, a do jego pierwszej części, "Dziecka Odnyna" na pewno jeszcze wrócę.