Filozofia jako hermeneutyka

Czym jest filozofia jako hermeneutyka? Bez względu na to, czy hermeneutykę określi się jako "chorobę filozofii", czy też jako "aktualną formę sceptycyzmu" (O. Marquard), "wyraz nadziei, że puste miejsce pozostałe w kulturze po epistemologii nie będzie już zapełnione" (R. Rorty), "teorię rozumienia i wykładania tekstów" (H. Ineichen), "namysł nad ostatecznymi warunkami podmiotowymi i przedmiotowymi poznania" (A. Bronk), faktem jest, iż stała się ona podstawowym zjawiskiem filozofii i kultury współczesnej. Nie jest więc zjawiskiem peryferyjnym, lecz pojawia się w centrum problematyki filozoficznej, tak epistemologii, jak i teorii bytu, antropologii, filozofii kultury. I ona właśnie określa sytuację filozofii naszych czasów, sytuując się między fundamentalizmem a perspektywizmem. Sytuację tę wyznacza, z jednej strony, ciągłe podejmowanie prób kontynuacji tradycyjnego myślenia, w którym filozofia była "poszukiwaniem i wskazywaniem ostatecznych rozwiązań", z drugiej właśnie perspektywizm, przejawiający się jako pluralizacja rozumu (racjonalizmu), dyskwalifikacja idei poszukiwania pewności i samego doświadczenia. Pierwsza tendencja zmierza do wskazania trwałego fundamentu samej filozofii, a przez to poznania, kultury, utwierdzając człowieka w przekonaniu o istnieniu i odkryciu nienaruszalnych norm, wartości, zasad organizujących obecność człowieka w świecie. Chce się tu "zamknąć", zakończyć filozofię, pozostać nadal w kategoriach przestrzeni i nie dostrzegać czasu. Inaczej jest z tendencją drugą (perspektywizmem). Jest ona formą rozbicia fundamentów, niszczeniem jedności na rzecz wielości, stawianiem na pluralizm, wielość prawd, chaos i odrzucenie sensu. Próbuje się tu wskazywać, że nasze życie potrzebuje jedynie solidarności z innymi i lojalności wobec uznanej kultury. Filozofia jest tu tylko zbiorem dyskursów.