Opinia na temat książki Finding Back to Us

Finding back to us kusi okładką, choć prosta, to jednak przyciąga wzrok.
Trochę miałam niestety problem z tą książką. Czytanie zajęło mi prawie 2 tygodnie, co chyba nawet z moim gorszym czytelniczo czasem, dawno się nie zdarzyło. Nie ciągnęło mnie do niej. Chociaż byłam ciekawa co tam się ostatecznie okaże w pewnej kwestii, nie miałam szczególnej chęci, żeby łapać za nią i dowiedzieć się tego jak najszybciej.
Trochę ją męczyłam, a ona męczyła mnie.
Jednocześnie nie mogę powiedzieć, że jest to zła książka. Wiem zresztą, że ma sporo pozytywnych opinii. Mnie po prostu ta historia nie przekonała, a główna bohaterka, Callie, za bardzo mnie irytowała. Próbowałam ją zrozumieć, wiedziałam, że przeżyła traumę, że to co ją spotkało było dla niej ogromnie trudne. A jednak irytacja nad tym przeważała.
Teoretycznie jest to książka emocjonalna, a ja tych emocji nie czułam.
Główną emocją, wałkowaną przez połowę książki, o której mogę powiedzieć, że rzeczywiście występowała, była nienawiść. Ale nawet tutaj mam wrażenie, że zbyt wiele było sprzeczności i trochę takiego dziecinnego zachowania.
Callie przez 7 lat żyła nie przepracowawszy tragedii, która się wydarzyła. I tak, to co spotkało jej rodzinę było straszne. Tylko, że moim zdaniem, autorka nie poradziła sobie dobrze z tym problemem, z jego rozwiązaniem. On był, temu nie można zaprzeczyć, ale potem jakby...zabrakło mi większego bum, tych emocji, które towarzyszą 'uleczeniu siebie'. Poza tym, zachowanie Callie już kiedy poznała wszystkie tajemnice, też było dla mnie zbyt nijakie.
Całość była trochę monotonna, gdyby wyrzucić jakieś 100 stron, chyba szczególnie dużo by to tej książce nie odebrało.
Tak jak nie polubiłam Callie, tak od razu polubiłam Keitha i Holly, byli zdecydowanie dużo ciekawszymi postaciami, szkoda, że część rozdziałów nie była pisana z perspektywy chłopaka :)