Opinia na temat książki Gad. Spowiedź klawisza

Gdy zaczęłam czytać tę książkę, nie petpotrafiłam odłożyć jej na bok. Pobiegłam do pracy, bez przerwy wracając do niej myślami - wróciłam i czytałam dalej. Zakończenie zostawiłam sobie na poranek.

Szykowałam śniadanie przemierzając kolejne strony epilogu. Wstrząsnął mną tak bardzo, że nie byłam wstanie przełknąć przygotowanych kanapek i kawy.

Niby zwykły reportaż opowiadający o życiu w zakładach karnych z punktu widzenia służb wieziennych, niby nic dla mnie nowego, a jednak.

Jestem młodą osobą, na samym początku swej kariery i nadal noszę różowe okulary, mimo że wiem jak wygląda życie w ZK. Jedyne co mi się naprawdę nie podobało to, że autor książkę na wypowiedziach osób, które lata służby mają już za sobą i/lub nadal żyją tym, jak więziennictwo w Polsce wyglądało na długo nim się urodziłam.

Co mną tak wstrząsnęło? Samobójstwa. Póki co miałam to szczęście nie być świadkiem tak tragicznych aktów, chociaż z całą pewnością mnie to czeka. Wiele razy słyszałam o opowieści o skazanych czy osadzonych o krok od śmierci i o tych, którym się udało dopiąć swego, lecz o klawiszach, którzy sobię nie poradzili chyba nigdy.

To pokazuje, że system nie działa. Jak mamy pomóc więźniom, skoro nie możemy pomóc samym sobie? A większość ma dostęp do broni!

Polecam za równo dla ciekawskich, jak i tych zastanawiających się nad tym lub podobnym zawodem - zobaczycie czy jesteście gotowi na piekło.