Opis

Utwór przedstawia dzieje tytułowych bohaterów, dobrodusznych i długowiecznych olbrzymów, dla których obżarstwo i opilstwo stanowią o przyjemności życia. Ukazując społeczeństwo w krzywym zwierciadle satyry pisarz wyszydza system instytucji feudalnych, scholastyczne nauczanie, zacofanie teologów Sorbony. Odsłania niebezpieczeństwo tyranii i absurd wojen, parodiując średniowieczną epikę rycerską.

Data wydania: 1997

ISBN: 978-83-7162-912-9, 9788371629129

Wydawnictwo: Siedmioróg

Seria: Lektury Dla Każdego

Kategorie: Filozofia, Literatura nowożytna

Stron: 158

Mamy 6 innych wydań tej książki

Recenzje

Genialny humor i ironia

26.06.2020

Z 'Gargantuą i Pantagruelem' było tak, że panowałam to przeczytać już wieki temu, gdy usłyszałam ten dziwaczny i trudny do zapamiętania tytuł. Dodam, że nie mieliśmy tego w lekturach i całe szczęście, bo nie wyobrażam sobie, żeby licealista przedarł się przez ten archaiczny język. Książkę na polski przetłumaczył sam Boy-Żeleński i opatrzył ją mówi... Recenzja książki Gargantua i Pantagruel

@Renax × 8

Czyń, coć ci się podoba.

18.06.2020

Przyjacielu, coś jął się tej Księgi, Wszelki smutek chciej rozpędzić z czoła I czytając nie gorszyć się zgoła; Zła tu nie masz ni szpetnej mitręgi, Choć nauczyć niewiele was zdoła, Jeno śmiechu da nieco czasami; To lekarstwo najlepszym się zda mi Na zgryzotę, co sercu dopieka: Lepiej śmiechem jest pisać niż łzami, Śmiech to szczere królestwo czł... Recenzja książki Gargantua i Pantagruel

@jatymyoni × 6

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@denudatio_pulpae

2023-05-19

4 /10

Przeczytane 100 NKK Klasyka i okolice czyli nie wstyd czytać przy ludziach 1001 książek, które musisz przeczytać 100 The Guardian Mam w domu 📚

O, panie! Klasyka literatury, psia jego mać!

François Rabelais w swoim dziele postanowił przedstawić własną wersję ludowej legendy o olbrzymie Gargantui i jego synu Pantagruelu. Brzmi niewinnie, ale efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Ja wiem, że to powieść satyryczna, ja rozumiem karykatura, ale litości…

Już na samym początku autor pojechał z grubej rury:

„Puśćcie ożywczy strumień przez one wyschłe nerwy a jelita. Na diaska pije, kto nie czuje, że pije. Ha, to winko całe wchodzi w żyły, urynał nic z niego nie skorzysta. — Przepłukałbym chętnie flaki tego wołu, którego dziś rano wsuwałem. — Ha, dobrzem sobie wymaścił żołądek. Gdyby papier moich cedułek pił tak sumiennie jak ja, wierzycielom moim nie brakłoby winka, kiedy przyjdzie do likwidacji. — Prosię, podłub sobie w nosie. — Ha, ileż kubeczków dostanie się jeszcze do wnętrza, zanim ten je opuści! Pić tak pomału, to niezdrowo na płuca. Cy cy cy cycusia! — Jaka jest różnica między flaszką a rzycią? — Wielka: jedną przykładasz do ust, a w drugą możesz nos wsadzić. — Huź, huź! Nasze ojcaszki znali, co to suszyć flaszki. Wielkie słowo, us…aj się a zdrowo, pijmy! […]

— Z wielkiej chmury mały deszcz: z cienkiego picia grzmoty. — Ha, gdyby z mojej kusiuni płynęła taka urynka, possalibyście ją radzi? — Trzymaj, nie puszczaj. Kto powiada uszczaj? — Sam tu, paziku, dolej: mianuję cię moją mózgownicą z herbem Doliwa”.

...

» czytaj dalej

× 17 | Komentarze (3) | link |