Proza Bogumiły Dziekan, określana często jako poetycka, a równocześnie odznaczająca się wielką ostrością spojrzenia, autoironią i subtelnym humorem koncentruje się głównie na małych i wielkich dramatach psychologicznych, często na katastrofalnych zderzeniach ludzkiej wrażliwości z nieprzyjaznym światem, które prowadzą do psychicznej destrukcji bohaterek. [ze wstępu]