Gorath. Krawędź otchłani

"Krawędź otchłani" to drugi tom przygód półorka Goratha. Autor ponownie zaserwował nam dużą dawkę przygód, świetnych opisów walki oraz wprowadził nowości!

Uwielbiam ten brutalny świat i wszelkiego rodzaju typów spod ciemnej gwiazdy, które nosi 😁 są tu przestępcy, złodzieje, oszuści, intryganci i wiele więcej!

Tym razem autor dał więcej miejsca Marr(która chyba jest moją ulubienicą tego tomu) i Evelonowi. Ich wątki zostały rozbudowane i okazały się dla mnie bardzo ciekawe, wiele razy wręcz bardziej angażujące niż wątek głównego bohatera.

Byłam urzeczona klimatem tej powieści, użytymi motywami i myślałam, że ciężko byłoby ten klimat uczynić jeszcze bardziej moim.... I wtedy pojawili się piraci! I byli super! Więc byłam pewna, że teraz już naprawdę jest wszystko, a właśnie wtedy... Autor wprowadził postać wiedźmy! Która również bardzo mi się spodobała! Klimaty w tej książce to był dla mnie po prostu raj 😍

Jest jednak pewna kwestia, która psuła mi odbiór tej historii :/ a jest to niestety sam główny bohater. Nie za bardzo umiem go polubić, bo go ciężko zrozumieć. Odnosiłam wrażenie, jakby on sam nie wiedział czego chce i nie mógł się zdecydować. Autor za mało pokazał nam jego myśli i odczuć, by się do niego zbliżyć i poczuć jakąś więź.

Jak na mój gust działał zbyt chaotycznie oraz zbyt często odbierałam go jako hipokrytę. Miał swoje za uszami, jest skory do bitki czy oszustwa, ale jednocześnie potępia innych, którzy zachowują się ...

Nieco później niż miałam to w planach sięgnęłam po drugi tom przygód Goratha, półorka, którego życiem jest walka. Niestety walka pod cudze dyktando.

Na szczęście, może liczyć na wsparcie kilku przyjaciół i po wypełnieniu zadania dostaje szansę na rozpoczęcie nowego, uczciwego życia.

Czy to mu wychodzi?

Nie do końca… Gorath stanowi kliniczny przykład, że: „Plany robi się po to, by było wiadomo czego nie udało się zrealizować” tak mawiał nauczyciel Lenny’ego, którego znacie z moich książek (p. Kroniki Lenny’ego; drugie wydania).

Gorath udowodnił, że te słowa są prawdziwe bez względu na gatunek istoty, której one dotyczą. Równocześnie udowadnia też, że bez względu na to jak dokładnie przeanalizowało się wszystkie opcje i tak zawsze znajdzie się co, co pokrzyżuje zamiary udowadniając tym samym, że nie da rady uciec od przeszłości. Głównie własnej, ale nie tylko.

Mimo najszczerszych chęci, i wsparcia elfa, który stworzył dla niego duplikat osobowości, półorkowi nie udaje się rozpoczęcie uczciwego życia. Nie udaje mu się bowiem „wyłączyć” naturalnych dla niego odruchów i… wbrew samemu sobie ląduje tam, gdzie nie miał zamiaru.

Ostatecznie dochodzi do wniosku, że skoro nie można czegoś zmienić, to trzeba wykorzystać okazję na maksa i w taki jak nie inny sposób zgromadzić sobie fundusze na przyszłe, uczciwe życie.

Podobne dylematy ma też Evelon. Co prawda podobieństwo jest niewielkie, ale jest. To nieśmiertelne...

Gorath po ucieczce z paszczy smoka chce zacząć wszystko od nowa. Niestety nie jest to takie łatwe jakby się mogło wydawać. Pół ork trafia do jednego z rywalizujących ze sobą gangów, a ludzie z jego przeszłości pojawiają się na horyzoncie. Pewien dawny przyjaciel Goratha, Evelon wdaje się z potężną Kathaną w bardzo niebezpieczną grę. Czy wyjdzie z niej cało? Czy Gorath znajdzie swój spokój i zacznie nowe życie?

Autor zdecydowanie utrzymuje poziom pierwszej części. Drugi tom o przygodach pół orka jest fascynujący, trzymający w napięciu i oczywiście nieprzewidywalny. Gorath jak zwykle mnie nie zawiódł. Cały czas jest moim ulubionym bohaterem.

Duży Plus za to, że w tej części znalazły się osoby z poprzedniego tomu. Uwielbiam wiedzieć co się dzieje u innych bohaterów. Polubiłam Xanadu i finalnie było mi go strasznie szkoda. Zaskoczyła mnie postać Evelona i to wcale w nie pozytywnym sensie tego słowa.

Super, że autor dalej pisze z punktu widzenia kilku osób, bo to daje lepszy pogląd na całą sytuację. Bardzo spodobały mi się rysunki w książce. Kocham, gdy są stosowane takie „zabiegi”. Pismo autora stało się jeszcze lepsze, choć czasem męczyły mnie za długie rozdziały.

Ze zniecierpliwieniem będę wyczekiwała kolejnego tomu, który coś czuję będzie najlepszy z całej trylogii.