Hacjenda

Złudzenia, miraż, obłęd, szaleństwo..

Beatriz z matką pozostały w cieniu ojca, który to został stracony podczas obalania rządu. Kiedy młoda kobieta spotyka na swojej drodze don Rodolfo Solorzano nie potrafi uwierzyć w swoje szczęście. Mężczyzna oświadcza się jej i sprowadza do hacjendy San Isidro, Beatriz natomiast ignoruje plotki o pierwszej żonie Rodolfa, chce czuć bezpieczeństwo, którego jej dotychczas brakowało.
Kiedy wprowadza się do hacjendy, jej mąż wyrusza do stolicy, a Beatriz zostaje sama w wielkiej posesji wraz z siostrą męża.
Kobietę zaczynają nawiedzać wizje i okropne sny, do tego czuje się obserwowana.. Tajemnica zaginięcia pierwszej żony zaczyna się pogłębiać, a nikt nie chce jej zdradzić żadnej informacji..

Wraz z główną bohaterką doświadczamy dziwnych momentów, wchodząc w jej skórę jako nowej Pani domu, przejmujemy kontrolę nad hacjendą, jednak.. To właśnie ona ma pełną władzę nad swoimi mieszkańcami. Śledzi każdy ich krok, ale i skrywa tajemnice..

Genialny klimat, który już od pierwszych stron zaczął budować duszny i tajemniczy nastrój powieści. Trzeba przyznać, że autorka dopracowała swoją powieść i zapewniła dla czytelnika ogrom doświadczeń, zaskoczeń i oczekiwanego niepokoju.
Idealna na długie samotne jesienne wieczory

Beatriz wychodzi za mąż z myślą o poczuciu bezpieczeństwa i odsuwa na bok wszelkie niejasności na temat śmierci pierwszej żony Rodolfa. Gdy ten zabiera ją do położonej na odludziu hacjendy, zaczynają się dziać wielce niepokojące rzeczy...

Isabel Cañas to współcześnie żyjąca pisarka — fakt ten sprawdzałam dwukrotnie, bowiem tak biegle posługuje się językiem, iż od pierwszych zdań miałam wrażenie, że przeniosłam się do XIX wieku. Efekt jest doprawdy spektakularny.

Potrafię docenić niezwykłość tej opowieści wynikającą nie tylko ze złożoności samej fabuły, lecz przede wszystkim z barwnego języka bogatego w zabiegi literackie, choć szczerze powiedziawszy, wolałabym prostszą, bardziej przestępną formę. Historia snuje się nieśpiesznie i powoli, a mimo to wciąga i coraz bardziej intryguje. Atmosfera jest gęsta i mocno niepokojąca, wielokroć ociera się o prawdziwą grozę. Autorka świetnie buduje napięcie, które narasta z każdą przeczytaną stroną. Z której strony nadciąga prawdziwe niebezpieczeństwo?

"Hacjenda" to niezwykle klimatyczna gotycka powieść o mściwych duchach, zakazanej miłości i strasznych rzeczach, jakich człowiek jest się w stanie dopuścić, aby utrzymać władzę.

Beatriz, znalazła się w newralgicznym momencie swojego życia. Decyduje się wyjść za Rodolfo, który zapewni jej byt i bezpieczeństwo. Kobieta miejsce na ziemi miała znaleźć w posiadłości męża, hacjendzie San Isidro. Beatriz lekceważy plotki dotyczące śmierci pierwszej żony Rodolfo oraz fakt, że jej ojciec zginął z rąk ludzi, którym ten jest przychylny. Kiedy jednak zostaje w wielkim domu sama z Juaną, siostrą Rodolfo oraz dwiema służącymi zaczyna czuć się obserwowana. Ktoś śledzi każdy jej ruch, a noce stają się przerażające. Dziewczyna prosi księdza Andersa o pomoc w odkryciu prawdy. Ten pod przykrywką sutanny skrywa nadnaturalne zdolności, a w hacjendzie nie jest mile widziany. Co gorsza, mroczne moce zaczynają mścić się na tych, którzy zostali żywi.

Takiej książki potrzebowałam! Duszna i złowroga atmosfera, tajemniczy i zimny dom, którego ściany skrywają przerażające tajemnice, szeleszczące suknie i jedwabie w skrzyni, mroczne moce i wszechobecny strach.

“Hacjenda” to gotycka powieść, której hermetyczny klimat wciąga, nie pozostawiając suchej nitki na emocjach. Czary, nadnaturalne zdolności, nocne koszmary, zjawy, a przy tym zarażająca od początku do końca bezsilność głównej bohaterki i chęć ucieczki są obecne przez cały czas.

Autorka w malowniczy sposób opisuje każdą scenę, dzięki czemu czytelnik może poczuć się, jakby był w centrum wydarzeń. Wydarzeń przepełnionych mrokiem i ciemnością. Isa...

👻 Czy wierzysz w duchy? Czy w Twoim życiu miała miejsce kiedyś dziwna sytuacja świadcząca o obecności istot, które już odeszły z tego świata?

Przyznaję, że jestem okrutną panikarą pod tym względem, ale po książki z lekką nutką dreszczyku sięgam, a co 🙂 Czy zatem można lubić się bać….

Beatriz przeprowadza się, zaraz po ślubie z Rodolfo, którego jej matka nie akceptuje, do hacjendy San Isidro. Jak się okazuje jej mąż był wcześniej żonaty, niestety poprzednia małżonka odeszła, zmarła. Nowe miejsce ma stać się ostoją dla dziewczyny, miejscem spokoju, tymczasem już od pierwszych chwil zaczynają się tam dziać bardzo dziwne rzeczy. Beatriz ma wrażenie, jakby cały czas ktoś się jej przyglądał, a „strach” przychodzi również we śnie….

„Pochłaniająca powieść gotycka” takie były zapowiedzi tej książki, więc stwierdziłam, że warto sprawdzić co i jak 😉 Prawdą jest, że mnie wciągnęła i to bardzo od pierwszych stron. Akcja toczy się w zasadzie w jednym miejscu i w jego okolicach, co jest bardzo uzasadnione. W nawiedzonym domu. To była szybka przygoda, która dostarcza dużą ilość rozrywki. Przez kolejne strony przelatuje się migiem, jak duch, który co chwilę jest w innym miejscu 😉
Historia jest opowiedziana z dwóch perspektyw, Beatrize oraz Andresa, księdza, który pomaga dziewczynie w zaistniałej „niecodziennej” sytuacji, a okazuje się, że jego postać, rodzina i przeszłość wiele znaczy.
Dodatkowo mamy tutaj przedstawiony obraz społeczeństwa, które gardzi...

Wzorowana na powieści gotyckiej Hacjenda fabułą mocno przypomina mi kultowe dzieło Daphne du Maurier, choć daleko jej do klimatu Rebeki.
W obydwu dziełach spotkamy się z tym samym schematem fabularnym - młodo poślubiona bohaterka wkracza w progi nowego domu, gdzie czekają na nią duchy przeszłości, w przypadku Hacjendy dosłownie i w przenośni.
Beatriz będzie musiała stawić czoła nadnaturalnym siłom, tuż po zmroku w posiadłości zaczynają dziać się niesamowite rzeczy.

Ogarnięta przestrachem kobieta balansuje na granicy obłędu, znajdując pomoc u miejscowego księdza, który o dziwo okazuje się również czarownikiem. Cóż, jak dla mnie wystarczyłaby postać samego księdza, ale co się nie robi by urozmaicić fabułę i przyciągnąć uwagę czytelnika.
Mrocznego klimatu jest tu pod dostatkiem, ale mało on przestrasza.
Bardziej ciekawiły mnie sekrety mieszkańców, niż sama złowroga siła nawiedzająca mury San Isidro.
Nie sposób nie zauważyć, że Latynosi mają upodobanie do romansów.

Gdybym miała porównać Hacjendę i poszukać powieści podobnej na myśl przychodzi mi Mexican Gothic.
Czego zatem można się spodziewać biorąc do ręki Hacjendę? Z pewnością pasjonującej zagadki oblepionej dusznym klimatem stojącego na uboczu domu i utopionej w oparach latynoskiego romansu horroru.

Książka o Meksyku zawsze mnie skusi. Po prostu tak mam. Wychodzę na tym różnie, bo czasem mi się nie podoba, ale "Hacjenda" dostała swoją szansę. I słusznie, bo historia jest warta uwagi.

To opowieść o poświęceniu, zakazanej miłości, walce z demonami (I to dosłownie), a wszystko to w atmosferze kolonializmu, podczas ucisku rdzennych mieszkańców Meksyku. Klimat mogę określić jako ciężki, mroczny, może nawet gotycki i chociaż to kojarzy mi się z pewną trudnością podczas czytania, tak tutaj przez książkę się płynie. Trzyma w napięciu, może wywołać dreszcz strachu, a równocześnie ma w sobie takie nieuchwytne to "coś". Podobało mi się, i dlatego celowo nie zdradzam nic z fabuły, bo właśnie ta niewiadoma robi robotę.

Jeśli oglądaliście disnejowską animację "Nasze magiczne Encanto", to "Hacjenda" może stać się świetną alternatywą w dorosłym, mrocznym wydaniu.