Opinia na temat książki Harda

Świętosława, Sygryda Storrada (a piszę tu o obu częściach- Hardej i Królowej) - poczwórna królowa, córka Mieszka I, siostra Bolesława Chrobrego. Nie wiadomo, czy naprawdę istniała, czy jej dzieje nie są aby zlepkiem życiorysów kilku kobiet, czy też może pobożnym życzeniem polskich badaczy historii. Ale postać Świętosławy pobudza wyobraźnię, a jeśli istniała - budzi poczucie dumy narodowej. Takie założenie trzeba przyjąć zasiadając do lektury i dać się uwieść tej monumentalnej powieści inspirowanej historią Polski.

Przez czasy Piastów prześlizgnęłam się w szkole przysypiając na lekcjach historii i traktując je bardziej jako zbiór archaicznych opowiastek, potem była Stara Baśń, kilka filmów, Mieszko i Chrobry na banknotach i na tym koniec, nigdy nie zastanawiałam się nad tamtymi czasami, nie miałam potrzeby nic się dowiadywać. Tym bardziej o zamierzchłych czasach Skandynawii i Wikingach. Wystarczyło kilka filmów. I nagle zostałam zabrana w fascynującą historyczną podróż. W czasy podbojów, wyzwań i sojuszy, zwycięstw i porażek, w świat wielkiej średniowiecznej polityki. Do kraju Mieszka, gdy Polska była potęgą, wikińskiej Skandynawii, do Anglii, Cesarstwa i na Ruś. Mnóstwo wątków historycznych, jeszcze więcej postaci, jasna sprawa, że część historycznych, ale równie wiele wymyślonych na potrzeby powieści. Od Mieszka I i jego licznych żon, poprzez Chrobrego, mało znanego Bezpryma, Eryka Zwycięskiego, Swena Widłobrodego, Knuta, Haralda, Ottona III, Cesarzową Teofano i setki innych postaci z krwi i kości, z pragnieniami, ambicjami, przywarami i przymiotami.

I jako główny wątek życie Świętosławy - charyzmatycznej, silnej, bystrej, przebojowej, z ambicjami. Targanej namiętnościami kobiety wyjątkowej. Oraz mnóstwo innych nietuzinkowych kobiet. Jak się okazuje w dziejach świata karty rozdawali nie tylko mężczyżni.

Powieść jest niezwykła, świetna i wciągająca fabuła, żywe wyraziste postaci, dużo historycznych faktów, zaskakujących epizodów i plastycznych opisów. Cherezińska bardzo ciekawie pisze o historii, jak mało kto. Jedyny zgrzyt - nie pasujące do dobrego stylu autorki i klasy powieści infantylne i egzaltowane opisy scen łóżkowych, ale na to przymknęłam oko.

Co w powieści jest prawdą, a co fikcją? Nie jestem historykiem, ani miłośnikiem historii i niespecjalnie się przejmuję tym, czy autorka nie myli dat, postaci, czy troszkę nagina lub przeistacza fakty. Dla mnie jest ważne, że poczułam ducha tamtych czasów i i ktoś w końcu przekonał mnie, że historia nie musi być nudna.