Humbug

"Nie czuliśmy się jak ludzie, a jak szczury, które próbują przetrwać w pułapce, do której same weszły."

Jest rok 1882 gry w zimowe popołudnie spokojne życie żydowskiej rodziny zostaje wywrócone do góry nogami. Zostają zmuszeni do natychmiastowej ucieczki. Tym sposobem znajdują się w Londynie gdzie cuchnące, brudne i pełne ludzi ulice sprawiają, iż każda godzinna stanowi ciężką walkę o przetrwanie. Z licznych zaułków wylewają się mrok, przestępczość i prostytucja. Czy w takich warunkach można pozostać sobą? Czu jest jakaś nadzieja na poprawę swojego położenia?

„Humburg” to opowieść gdzie nie brakuje mrocznych zaułków, biedy i brudu. Plastyczne opisy powodują , iż bez problemu wczujemy się w ten specyficzny klimat. Całość jest brutalna i wyjątkowo przejmująca. Nie brakuje tu również mocnych scen. Każda kolejna strona przedstawia przejmujący obraz gdzie widać brak miłości zwłaszcza rodzicielskiej, a ogrom samotności i tęsknota bywa momentami przytłaczająca. Obserwujemy życie z ogromnym poczuciem beznadziei. Pomimo tego nie brak to zwyczajnej wiary w lepsze jutro które uparcie nie chce nadejść.

Obserwujemy jak przerażone i tak naprawdę pozostawione bez żadnego wsparcia dziecko musi walczyć o przetrwanie swoje ale i matki oraz siostry. Widzimy rozczarowanie dziecka, które nie może liczyć na matkę oraz do czego zmuszony jest i jak nisko musi upaść nasz bohater by zapewnić najbliższym najbardziej podstawowe rzeczy jak pożywienie. Wieczne zimno, brud, ...

„To przerażające, ile krzywdy może wyrządzić jednemu człowiekowi i wyrzutów sumienia u niego wywołać źrenica drugiego”.

Spójrz w oczy dziecku, które w jednej chwili brutalnie i bez ostrzeżenia przestało być dzieckiem. Zmuszone do desperackiej ucieczki z zamętu w odmętu.
By zrozumieć historię o wielkiej stracie. Zniewoleniu przez rzeczywistość.
By pojąć, jak to jest być ciągle „pomiędzy”, pomiędzy początkiem i końcem, odwagą a strachem, miłością a jej brakiem, chceniem a niemocą..

Przyjrzyj się z bliska życiu chłopca, który więcej rozumiał niż umiał powiedzieć. Któremu przyszło żyć w trudnych czasach komplikujących każdą płaszczyznę życia. Który musiał boso spacerować po uliczkach Londynu wybrukowanych głodem, przemocą, strachem, zmęczeniem i przygnębieniem. Potykać się o własne słabości i grzechy innych. Któremu wschody i zachody słońca nad Tamizą przywoływały tęsknotę za życiem, które się bezpowrotnie skończyło i budziły niepokój o jurto nie pozwalając wybiec w przyszłość dalej niż właśnie tylko do tego niepewnego jutra. Chłopca, w gruncie rzeczy bezdusznie okradzionego z możliwości powrotu do wspomnień. Młodego człowieka, który bezmyślnie postawił pierwszy krok w świat bezprawia i występku i łapczywie zasmakował życia, w którym człowiek jest przedmiotem, a nie podmiotem. Zrozumiał, że czasami śmierć nie jest mgnieniem oka, a procesem nasyconym strachem. Był na ruchomej granicy godności i empatii. I poczuł jak to jest nieść chaos i siać go.. ws...