Krew motyli

„(…) ludzie zazwyczaj krzywdzą się na własne życzenie brakiem uwagi albo zbyt wielką ufnością wobec obcych, wobec kogokolwiek”.

Mocna rzecz dla ludzi, którzy chcą się zatrzymać w tym pędzie za czymś bliżej nieokreślonym. Którzy lubią pobłądzić we mgle. Pozwolić, by rozpłynęły się w niej wygórowane oczekiwania i płonne nadzieje. Którzy nie boją się, że rozetnie ona ich utarte postrzeganie rzeczywistości. Dla tych, którzy wierzą w słowa, które sobie przeczą. Nie wierzą w przypadki. Potrafią w symbole. Tych odważnych w patrzeniu w mrok pełzający wśród nas. Niewrażliwych na smród pychy, chciwości, nieczystości, zazdrości, gniewu, lenistwa, nieumiarkowania.. A może właśnie wrażliwych. Tych noszących w sobie smutek, bo świadomych tego, że nie na wszystkie pytania przyjdzie im poznać odpowiedź.. Ale też tych, nieobawiających się narobić hałasu, by wykrzyczeć swoją prawdę komuś prosto w oczy. I w końcu dla tych gotowych na wojnę ze światem i samym sobą.

„Krew motyli” to klimatyczna historia obok której ciężko przejść obojętnie. Zaciekawia, niepokoi, przeraża.. O ludzkich granicach, niespełnionych obietnicach, sile manipulacji, o bólu istnienia, grzechach głównych i o poszukiwaniu sensu. No i o tym, czym jest zło i jak bardzo jest blisko nas.. a może jest i w nas z natury przecież dobrych.

Polecam.

Szczepan posiada pewnego rodzaju dar, który inni nazywają często jasnowidzeniem. Pewnego dnia natyka się na klatce schodowej na tajemniczą kobietę, a pod drzwiami mieszkania znajduje zagadkowy liścik z prośbą o pomoc. Pod wpływem śmierci nieznajomej postanawia jechać do Łazar i odnaleźć wspomniany w notatce biały dom. Co odkryje mężczyzna? Czy będzie umiał sobie z tym poradzić?

To kolejna porażająca lektura, na jaką trafiłam w ostatnim czasie. Jest tym bardziej przerażająca, że zainspirowały ją prawdziwe wydarzenia.

Autor idealnie oddał klimat małej, zaściankowej oraz mrocznej miejscowości, gdzie nic przed nikim się nie ukryje. Obraz mieszkańców, których z jednej strony cechuje głęboki fanatazm religijny, a z drugiej strony nagminne staje się przymykanie oczu na rozprzestrzeniające się wokół zło, będące dla nich chlebem powszednim - zdecydowanie zasługuje na uwagę.

Świetnie zostały ukazane także mechanizmy, którymi posługuje się sekta, by znaleźć nowych wyznawców i nie dopuścić do opuszczenia przez "wiernych" tego zgromadzenia. Manipulacja bądź szantaż to główne metody, jakimi się posługują. Najbardziej jednak smutne oraz przygnębiające okazało się zaślepienie wielu osób szerzoną ideologią, które doprowadziło do braku reakcji na krzywdę innych.

To również pozycja o chęci przetrwania, nieustającej walce dobra ze złem czy mocy, jaką można czerpać ze swojego człowieczeństwa. Gorąco Wam polecam tę lekturę, ale jednocześnie pragnę zaznaczyć...

Zainteresował mnie opis, zachwyciła okładka, a dodatkowym atutem była względnie niewielka objętość (a jestem akurat na takim etapie, że potrzebuję książek, które przeczytać mogłabym szybko, żeby znów wbić się w rytm czytania). Nie sadziłam, że będzie to dla mnie strzał w kolano, a jednak — chociaż rzeczywiście ciężko było mi nie sięgać co rusz po „Krew motyli”, tak samo często odkładałam tę książkę na bok. Napisana jest językiem zupełnie nie pasującym do powagi podejmowanego tematu, do przesady wręcz wulgarnie, jakby na szybko, bez przemyślenia — przede wszystkim postaci. Główny bohater irytował brakiem podejmowania jakichkolwiek działań, choć ciągle przewijało się w treści, jak mierzi go sytuacja, w jakiej się znalazł; „oprawca” wtórował tej irytacji pobłażaniem wobec wykroczeń nowego członka sekty. Potencjał całej historii rozmył się w bezbarwności postaci.