Krew motyli recenzja

Chyba po raz pierwszy mam do czynienia z książką, której nie potrafię jednoznacznie ocenić, bo wymyka się wszelkim znanym mi ramom. Czuję się potwornie stłamszona mentalnie tą powieścią. Niepokojąca, przejmująca, bulwersująca, plugawa, obrzydliwa, perwersyjna, bestialska, pełna brudu, zła, nikczemności, nierealna, nierzeczywista, a jednocześnie prawdziwa i tak fascynująca, przyciągająca jakimś mrocznym magnetyzmem, że nie sposób jej porzucić, mimo że prawie każde zapisane w niej zdanie sprawia niemal fizyczny ból.

Szczepan Makarewicz za sprawą tajemniczego liściku, który znajduje na wycieraczce własnego mieszkania, trafia do Łazar. Mała miejscowość opodal Lublina jest miejscem, gdzie przysłowiowy diabeł mówi dobranoc, pełnym religijnego fanatyzmu, wynaturzenia i zła tak potwornego, że zaciera ono każdy jeden przejaw dobra. Zmowa milczenia, mroczne tajemnice i niepokojący Biały Dom, który stał się areną historii zainspirowanej prawdziwymi wydarzeniami. Któż z nas nie słyszał o Zborze Leczenia Duchem Świętym „Niebo”?

Autor w swoim powieściowym debiucie w wyrazisty sposób ukazuje mechanizmy działania sekty, obnaża całą potworność manipulowania ludzkimi umysłami, żerowania na ich strachu i życiowemu pogubieniu. Przerażające obrazy skrajnej patologii, pedofilii, perwersji, morderstw… Powieść szokuje, bulwersuje i zniesmacza. Uderza w psychikę nie tylko koszmarną warstwą fabularną, ale również stylistyką. Prostą, ale przepełnioną siłą przekazu, pokazującą głębię opisywanego okrucieństwa. I do tego ten tytuł… początkowo wydaje się nie mieć związku, aż wreszcie nabiera wymowy, naznaczony tajemniczą krwią motyli…

Nim dotarłam do końca tej powieści, wielokrotnie błagałam w myślach o choćby tylko maleńki okruszek czegoś dobrego, co rozproszy ten potworny klimat, spowoduje, że misja Szczepana miała jakiś sens… Na szczęście autor nie zawiódł i nie zgasił we mnie tej iskierki dziecięcej wiary, że jednak warto było czekać.