Ich gwiazdy

Mówcie co chcecie, Ashford rządzi. Nawet jeśli wpadł tylko na chwilę, na gościnne występy. Obłędny jest. Kupuję patent na torturę z kotem. Też jest obłędny.
Dokładnie w stylu Ashforda.
Co do samej książki Dare - tu nie zmieniło się nic: Państwo w stylizowanych strojach, we wnętrzach z epoki bawi się "w salony". A że bawią się bardzo ładnie, to i na popisy patrzy się z zadowoleniem. Także i tutaj spadkobierca tytułu posiada szczególny talent.
Ashford klął z maestrią Szekspira. Reynaud jest wirtuozem mów pogrzebowych.
Aż przykro, że nie ma ich więcej.
Zastanawiałam się trochę, gdzie w tym wszystkim miejsce na tytułowe ciała niebieskie, bo astronomii jako takiej jest raczej niewiele.
Chase z Alex i tak z reguły zajęci są czymś innym... ;P
Chyba, że za gwiazdy uznamy te dwie, małe... Z pokoju na trzecim piętrze.
Trzy, gdy policzyć Millicent.
"Ich gwiazdy" nie zrobiły na mnie tak piorunującego wrażenia jak "Ich obietnice", nie mniej - choć z zupełnie innym ładunkiem emocji - drugi tom cyklu czyta się tak samo przyjemnie. Klasa, dowcip, szyk i styl - i chyba to najbardziej stanowi o urodzie książki. Bo realia historyczne w najlepszym razie są bardzo umowne. Niezbyt komfortowe, ale do przejścia. Poza tym - uciecha dla oka.
"Ich gwiazdy" to więcej niż udana kontynuacja cyklu. Znakomicie podsyca apetyt.
Nie wierzę, że to mówię, ale z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy.