Wymarzony narzeczony

Zazwyczaj udaje mi się zachować dystans i w miarę obiektywny stosunek do romansowych poczytadeł lecz "Wymarzony narzeczony" to takie coś, od czego odebrało mi rozum. W podobne stadium ogłuszenia, graniczące z niebotycznym zachwytem wprawił mnie tylko "Berserk" Miury, "Conan" Howarda i może "Małżeństwo po szkocku" Karen Lynn. Niewiele jest książek w ogóle, a romansów w szczególności, które ogłupiłyby mnie aż tak bardzo. Nie tylko dlatego, że "Wymarzony narzeczony" to malownicza, brawurowo pociągnięta rzecz o wyjątkowej znajomości i nierzeczywistego uczucia. To niemożliwie piękna bajka o żabce, jej homarach, pastuszku i mocy jednego życzenia. Listy Madeline są klasą samą w sobie. Nie potrafię sobie wyobrazić, jaką miały wartość dla Logana bo były jego wszystkim. Do czasu, aż ostatnim listem wyrwała mu serce a miejsce po nim wytrawiła witriolem. Mój ty świecie... Też bym żądała rekompensaty z obiecanego zamku i głowy Maddie do przybicia nad wejściem. Kto wie, może rzuciłabym też nią w jakiś wzorek na ścianę? Musiałam książkę przeczytać jeszcze raz, by okiełznać rozbuchane emocje. Z bardzo miernym skutkiem, co przyznaję bez żalu. Najchętniej nie wypuszczałabym jej z ręki. To jest tak urokliwe, tak zniewalające, tak niesłychanie romantyczne, że aż odurza i bredzi się później jak w malignie. Mogę pleść androny na cukrowym chaju, ale całkiem przytomnie powiem, że to absolutnie fantastyczny romans. Jeden z najlepszych, jakie w ogóle miałam w ręku. Nie jest wolny od potknięć, ma swoje...