Opinia na temat książki Idź, postaw wartownika

"Uprzedzenie - to brudne słowo - oraz wiara - słowo jakże czyste - mają ze sobą coś wspólnego: zaczynają się tam, gdzie kończy się rozum."

Prawdą jest, moim zdaniem, niezaprzeczalną, że wszelkie kontynuacje wcześniej napisanych historii, zwłaszcza te popełniane wiele lat po części pierwszej, rzadko bywają udane. Niestety reguła ta, zdaje się potwierdzać i w przypadku książki "Idź postaw wartownika" pani Lee Harper.

Histeryczno - neurotyczna, "skażona" mieszkaniem w wielkim Nowym Yorku, Jean Louise Finch, czyli dobrze znana czytelnikom "Zabić drozda", Skaut, przyjeżdża po długiej nieobecności do rodzinnego Maycomb. Od razu kręci nosem na wszystko, nic jej się nie podoba. Wszyscy są nudni, niemodni i w ogóle mają "ciasne rozumki". Patrzy na swoją rodzinną miejscowość i jej mieszkańców oczami wielkoświatowca. Kogoś, kto pozjadał wszystkie rozumy. Zupełnie bezrefleksyjnie. A kiedy okazuje się, że jej ukochany ojciec, jej bożyszcze i jej wyrocznia, w jej mniemaniu, przeszedł na "złą stronę mocy", robi mu karczemną awanturę.

Książka mi się nie podobała, nie ma w niej żadnej dynamiki, żadnego napięcia, przegadana i jeszcze raz przegadana, głównie o konstytucji i dziesiątej poprawce. Miejscami nie bardzo wiedziałam, o co tej młodej kobiecie chodzi. Skakała jak wesz na grzebieniu, do oczu wszystkim. To, co ewentualnie mogło być dopuszczalne w wykonaniu dziewięcioletniej dziewczynki Skaut, w dokazywaniach dwudziestoletniej, światowej i zdawałoby się inteligentnej pannicy, zakrawa na jakąś groteskę. Jak pokochałam Skauta całym sercem, tak Jean Louise Finch, całym sercem znielubiłam.

Gdzieś tam w którejś opinii przeczytałam, że ta kontynuacja jest niepotrzebna i ja się całkowicie zgadzam z tą opinią. Książki nie polecam, dla mnie przeczytanie jej, to była strata czasu. Może to i moja wina, zbyt wielkie miałam oczekiwania...