Opinia na temat książki Jak Cię zabić, kochanie?

Tym razem będę marudzić. Bo co za dużo to niezdrowo.
A czego było za dużo? Ano wielu rzeczy.
Przede wszystkim za dużo było postaci dybiących na pieniądze. Małżeństwo Donków – okej. Sekretarka Darka, też okej. Nawet Tygrys Złocisty spoko.
Ale po co ta cała amerykańska ekipa? To dodało książce już nie komediowości ale nierealności i takiej sztywności.
Według mnie komedia omyłek, kryminalnych omyłek, w wykonaniu Kaśki i Darka by wystarczyła. Mogliby pozastawiać na siebie pułapki, poplażować to czy owo, aż w końcu zastałby ich finał. Z Tygrysem Złocistym w roli tego co wchodzi na biało. I byłoby o wiele lepiej.

Za dużo było też niedoszłych trupów z których większość dostawała w łeb. Monotonia.
Na dodatek chwilami żartu też było za dużo. Za ciężki był, za toporny. Rogoziński w kółko powtarza te same określenia i gagi, ten sam dowcip nie bawi za piątym czy entym razem. Szkoda, że autor o tym zapomniał.

Nie żeby cała książka była zła. Bo były momenty zabawne. Dialogi Kaśki z przyjaciółką, sceny Kaśki z mężem, cała afera rozgrywająca się w ramach jednej rodziny z przyległościami w postaci znajomych tak. To się dobrze czytało i nawet się uśmiechałam. Cały radosny obraz popsuła mi ta Ameryka.

Na dodatek w pełni i z czystym sumieniem nie mogłam polubić nikogo. Żadna z postaci nie wzbudzała pełni sympatii, żadnej nie chciało się kibicować.
A ja jednak lubię lubić bohaterów.

Na razie odkładam książki pana Rogozińskiego. Może swoje zrobił przesyt, może nie ta tematyka i nie ta książka, nie wiem. Wiem natomiast, że liczyłam na coś super i się zawiodłam.