Jeśli o tobie zapomnę, stanę się kimś innym

„Chciałabym pozbyć się ciężkości. Fruwać."

Miniatury, które składają się na spójny obraz codzienności wnuczki i jej dziadka. Spokojne życie, zwykłe czynności i proste rozmowy, ale też pokłady wsparcia, ciepła i przywiązania. Proza mocno poetycka. Lub poezja, która jest prozą. Zgrabna, z dużą ilością przestrzeni na domysły. Przepełniona myślami równie pięknymi jak „widzi, że drżą mu oczy" czy „smutek przemienia się w kropki na tęczówkach". Opowieść, która niekoniecznie zmierza do jakiegoś określonego celu, a raczej kluczy wśród wspomnień.

O Idzie Linde nigdy nie słyszałam, aż polecił mi ją Piotr Dardziński, autor minipowiesci „Trucizny", i już rozumiem, dlaczego akurat on darzy ją tak wielkim szacunkiem. Uczucia nad akcją i zarys wydarzeń, który zmusza nas do snucia domysłów na temat tego, co ma miejsce między zdaniami. To tak bardzo w jego stylu! A wspominam o tym, bo kto polubił Idę, powinien polubić Piotra i na odwrót. Jeśli natomiast chodzi o moje prywatne odczucia — podobało mi się, choć jednak trochę zabrakło do pełnej sympatii. Na pewno jednak sięgnę wkrótce po powieść autorki, a wtedy mogę już utonąć w jej prozie.


przekł. Justyna Czechowska