Julian czyli O końcu świata: żart z pewnym sensem

Znana pisarka krakowska, autorka cieszących się dużym powodzeniem książek dla młodzieży i sztuk scenicznych, tym razem zwraca swe zainteresowania ku tematyce fantastycznej. Jak wyjaśnia we wstępie do „Juliana”, treść tej powieści oparta została o tekst pamiętników człowieka szalonego. Autor tych wspomnień, oczywiście postać fikcyjna, zdolny inżynier-wynalazca, cierpiał na zaburzenia umysłowe, związane z dręczącą go obsesją końca świata. Notatki, które pozostały po jego śmierci, ukazują wizję kuli ziemskiej po katastrofie kosmicznej. Niezwykle ciekawe są te partie powieści, które autorka poświęca opisowi ludzkości zamieszkującej ziemię o kilka milionów lat później – mowa tu o języku ludu zwanego Rudowłosymi, o jego pracy, obyczajach, wierzeniach, literaturze i sztuce, o pierwszych wynalazkach oraz postępie myślowym i technicznym. Zadziwia tutaj niezwykła precyzyjność szczegółów oraz logika w tworzeniu całokształtu obrazu społeczeństwa. Zaskakująca jest również oryginalność i świeżość spojrzenia autorki, która w ramach eksploatowanego niejednokrotnie tematu fantastycznego umiała stworzyć odrębną i bardzo indywidualną koncepcję powieściową.