Kądziel

Nostalgiczna podróż przez pokolenia, w poszukiwaniu przyczyny zepsucia i nieszczęścia.

Biorąc w dłoń "Kądziel", wydawało mi się, że sięgam po lekką obyczajówkę, z kategorii, "przeczytaj, przetraw, rusz dalej". Natomiast książka mnie zaskoczyła. Zamiast rodzinnych, snutych przy kominku historii, autorka pokazała te wydarzenia, o których się nie mówi. Ból, chorobę, zazdrość, wypalenie i krzywdę, dziedziczoną przez pokolenia. Zdecydowanie daje do myślenia.

Z wyczuciem ukazany ciąg przyczynowo skutkowy, od ofiary, do oprawcy. Mimo, że łatwo było zniechęcić się do danej postaci, to poznając jej historię, zamiast złości, wypełniało mnie współczucie i świadomość, że odrobina ciepła i miłości mogła wymazać skazę, przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Jednak mechanizm niszczenia dzieciństwa i relacji międzyludzkich, potrafi być głęboko zakorzeniony, zwłaszcza, jak się go latami doświadczało.

Autorka porusza również bardzo istotny problem społeczny. Dysfunkcyjne rodziny. W mediach, od czasu do czasu, w wiadomościach, przewija się temat przemocy domowej. Zazwyczaj w formie fizycznej. Nie mówi się jednak o innych rodzajach przemocy, które potrafią wyrządzić większą krzywdę. Bohaterowie książki "Kądziel" zmagają się nie tylko z fizycznymi bliznami, ale również tymi, siedzącymi głęboko w psychice.

Książka napisana przejrzyście, bez zbędnych ozdobników i opisów. Nawet zmiany stylu wypowiedzi, niektórych postaci, w zależności od danej linii czasowej,...

Są takie historie, które rezonują długo po przeczytaniu. Siedzą w głowie i trudno ubrać w słowa emocje, jakie wywołały. Taką książką jest „Kądziel” Pauliny Klimańskiej-Nowak
W pierwszych scenach, poznajemy trzydziestoletnią Lenę, która się dowiaduje, że jest w ciąży. Jak każda przyszła mama, martwi się, czy podoła. Do głosu dochodzą tłumione od lat lęki. Z kolejnymi rozdziałami poznajemy losy jej rodziny. Cztery pokolenia kobiet.
Teresa, mieszkająca na wsi w dwudziestoleciu międzywojennym, jej córka Aleksandra, wnuczka Maria. Lena jest prawnuczką Teresy. Ich losy choć różne, łączy wiele. Każda pragnie lepszego życia. Jednak popełniają te same błędy, powielają schematy i przenoszą swoje traumy na kolejne pokolenia. Brak zrozumienia i wsparcia od matki, przemoc słowna a czasem fizyczna. Dramaty rodzinne.

Autorka bardzo mocno podkreśla jak brak wzorca, emocjonalna pustynia, wpływa na kolejne pokolenia. Wnikliwa analiza psychologiczna potwierdza, jak ważna jest relacja z mamą, by móc sobie poradzić w życiu. Czytając, wiele razy musiałam odłożyć książkę na bok. Trudno mi było czytać o tych wszystkich kobietach, których życie tak bardzo było naznaczone traumą. Mam to szczęście, że moja mama zawsze mnie przytulała, wspierała i mówiła, że dam radę. Ja staram się dmuchać w skrzydła moich dzieci, zawsze jestem dla nich, a dzień jest pełen tulasów.
„Kądziel” to nietuzinkowa, wielowymiarowa opowieść o sile kobiet. Porusza ważne tematy, opisuje zjawiska społeczne...

„Kądziel” ma ostre kolce. Gdy ich nie zauważysz, zranisz się boleśnie.

Gdy Lena dowiaduje się, że jest w ciąży w jej głowie ożywają dawne rodzinne historie. Kobieta obawia się, że nie ochroni swojego dziecka przed traumami jej przeszłości. Cztery kobiety, matki i córki, boleśnie znaczą swoje losy.

Przejmująca i momentami bardzo raniąca jest treść tej książki. Czasami serce tak się kurczy od nadmiaru zła, że aż boli. Najdotkliwsze rany pochodzą bowiem od osób, które kochamy, od których zależmy.

Nic przeznaczenia otacza każdego z nas, dawne zdarzenia wpływają na obecne, wcześniejsze pokolenia determinują naszą drogę. Trzeba mocno walczyć, żeby pozbyć się starych ran i wyzwolić z ewentualnych traum.

„Kądziel” to historia o braku zrozumienia, braku czułości, braku wsparcia, braku miłości. Przemoc nie tylko fizyczna dotyka w niej często dzieci, znacząc boleśnie kolejne pokolenia. Głównymi bohaterkami i sprawcami krzywd są tutaj kobiety, mężczyźni rzadziej uczestniczą w tym procederze, są najczęściej niemymi światkami tych mentalnych zbrodni.

Macierzyństwo nie ma tutaj kojącej natury, jest najczęściej cierpkie, karzące, wymagające.

Książka ma coś takiego w sobie, że trudno ją odłożyć, choć czasami ładunek emocjonalny jest tak silny, że trzeba przerwać lekturę.

Powieść skłania do przemyśleń, do spojrzenia wstecz i przejrzenia różnych...