Kartoteka Pitera P.

Dawno nie czyta tak dziwnej i nierównej książki. Akcja powieści dzieje się w małej podwarszawskiej miejscowości Aurora, gdzie niby wszyscy się znają, a jednak każdy ma jakąś tajemnicę. Poznajemy grupę przyjaciół, którzy znają się od dziecka, razem piją, balansują i pomagają sobie nawzajem. W czasie jednej z balang znika ich kumpel, a Paweł wraz z resztą kumpli wyrusza na jego poszukiwanie. Niestety znajdują w kałuży krwi zamordowanego Pitera, innego znajomego. Głównym podejrzanym jest kumpel, który znikną z balangi. Paweł rozpoczyna swoje prywatne śledztwo, aby odnaleźć prawdziwego mordercę. Odkrywa, czym zajmował się Piter przez ostatnie lata i lista wydłuża się lista, tych, którzy chcieliby go zabić. Teoretycznie jest to kryminał z wątkiem obyczajowym opisującym życie małomiasteczkowe pełne stereotypów. Przez większość powieści mamy bezsensowne dialogi, które czasami są dowcipne. Oprócz tego autor co pewien czas serwuje opisy w stylu Prousta, które nie mają żadnego wpływu na akcję. Nagle dostajemy rozbudowany opis przejazdu czarnej limuzyny przez miasto. Miałam wrażenie, że autor, pisząc tę książkę, pisał wprawki literackie, próbując różnych stylów. Pod koniec powieści akcja przenosi się do nowo wybudowanego kościoła. Bohaterowie przemieszczają się po tylu pomieszczeniach w tym kościele, że bardziej przypomina jakiś zamek lub klasztor. Nie potrafiłam sobie wyobrazić skąd w nowo wybudowanym kościele taka ilość pomieszczeń. Końcówka była dla mnie absurdalna i ucieszyłam ...