Kierunki rozwoju resocjalizacji w polskich zakładach dla nieletnich

Przedmiotem prezentowanej pracy jest analiza polskiego systemu instytucjonalnej resocjalizacji nieletnich. Głównym motywem poznawczym autora jest problem efektywności wychowania resocjalizacyjnego, przez co praca doskonale wpisuje się w trwającą w Polsce dyskusję na temat zwalczania zjawiska patologii społecznej wśród młodzieży. Autor wychodzi od wnikliwej analizy teoretycznej zjawiska niedostosowania społecznego, jego społeczno-ekonomicznych, kulturowych i osobowościowych uwarunkowań oraz psychospołecznych skutków, by w dalszej części ukazać w aspekcie historycznym rozwój systemów i koncepcji postępowania z młodzieżą niedostosowaną społecznie w Europie na przestrzeni wieków. Dokonuje też wnikliwej analizy i opisu polskich zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich przełomu stuleci uwzględniając wątki prawno-organizacyjne, funkcjonalne i kadrowe. Wszystko to tworzy tło dla prezentacji wyników szeroko zakrojonych badań nad atmosferą wychowawczą zakładów dla nieletnich, która potraktowana została jako jeden z najistotniejszych obecnie czynników wpływających na skuteczność działań korekcyjnych podejmowanych wobec przestępców młodych wiekiem w polskich zakładach dla nieletnich. Zgromadzony przez autora materiał posłużył do wyprowadzenia szeregu wniosków wskazujących na modyfikacyjne potrzeby polskiego systemu instytucjonalnej resocjalizacji nieletnich. Dzięki bogatemu doświadczeniu praktycznemu autora możliwym stało się skonkretyzowanie owych wniosków w postać jasno sformułowanych propozycji zmian systemu, co przydaje pracy dodatkowego waloru poznawczego i przydaje prakseologicznego wymiaru. Stąd też powinna ona wzbudzić zainteresowanie zarówno środowiska praktyków codziennie stykających się z problematyką resocjalizacji młodzieży, jak akademików wychowania resocjalizacyjnego oraz wszystkich aspirujących do którejś z tych społeczności.