Opinia na temat książki Klub Dumas

"- Nie lubię prezentów - mruknął Corso posępnie. - Już kiedyś byli tacy, co przyjęli w podarunku drewnianego konia. Na etykietce stało napisane: rzemiosło achajskie. Wyjątkowi debile."

Do czytania "Klubu Dumas" zabierałam się niezliczoną ilość razy. Do tej pory nie rozumiem dlaczego te podejścia kończyły się zazwyczaj po kilkunastu, kilkudziesięciu stronach. Ta książka zawiera w sobie przecież wiele elementów, które wręcz musiały mnie zainteresować. Rzadkie i często pilnie chronione starodruki, zagadka do rozwiązania, intryga kryminalna i oczywiście uroczy Corso z uśmiechem królika-niewiniątka. Do tego ryciny, które można samemu przeanalizować, schematy mozolnie tworzone by rozwiązać tajemnicę, a przede wszystkim dużo akcji, starych ksiąg, bibliotek, cudownych prywatnych zbiorów i ich czasem ekscentrycznych właścicieli.
Ostatecznie książka bardzo mi się podobała i na pewno kiedyś do niej wrócę, bo już wiem że warto (i wiem też, że nie zatrzymam się znów na początku :)).