Opinia na temat książki Kocham tylko tak

Emerson miała dziesięć lat kiedy Mereki przyniósł jej garść otoczaków. Miała dziesięć lat, kiedy zaczęła przyzwyczajać się do jego obecności. Miała dziesięć lat, kiedy go pokochała. Dzień po dniu, godzina po godzinie. Dawał jej siłę, aby przeciwstawić się przyrodniemu bratu czy wiecznie niezadowolonej matce. Wtedy już wiedzieli, że świat należy do nich, a ich przyszłość jest ze sobą nierozerwalnie związana. Kochali się nastoletnią miłością, snuli plany na przyszłość, świętowali koniec szkoły i nową przyszłość w nowym miejscu. Pięć lat później Emerson dostarczając zamówione ciastka trafia w miejsce, w którym niespodziewanie pojawia się Josh. Milczenie Merekiego, narastające poczucie bliskości z Joshem, fascynacja, poczucie bezpieczeństwa i przynależności.
Kocham tylko tak to smutno-piękna historia. Opowieść prowadzona przez lata, przez etapy dojrzewania, przez narastające marzenia, oczekiwania wobec siebie i świata. Wszystko do dramatycznego wydarzenia, które sprawia, że zmienia się bardzo dużo.
Sam zamysł autorki nie był zbyt trudny do odszyfrowania, ale niewątpliwego uroku dodają mu bohaterowie. Sama Emerson, która spotykając chłopca swoich marzeń staje się inną osobą, sam chłopiec znajdujący w spotkanej nad brzegiem wody dziewczynie najwierniejszą przyjaciółkę i pocieszycielkę, lub choćby dorosły Josh pewny siebie i przekonany o swojej potrzebie utulenia Emerson.
Wiele jest w tej opowieści momentów ciepłych, pięknych, niekiedy może zbyt delikatnych, niemal nieprawdopodobnych, ale jest też wiele smutku, rozpaczy i pogubienia. Uczucie nieradzenia sobie z sobą, otoczeniem czy światem wypływa z bohaterów rzutując na ich życie.
To nie jest żadna odkrywcza historia. Zakończenie łatwo przewidzieć, a Emerson potrafi namieszać tak, że sama w pewnym momencie nie wiedziałam o co jej chodzi, Josh jest zbyt idealny, a Mereki zbyt odległy, ale trzeba przyznać, że książka trzyma całość. Szybciutka w czytaniu, daje zadowolenie, nawet jeśli podszyte jest ono kilkoma gramami wątpliwości.
Myślę, że to doskonała odskocznia po ciężkim dniu w pracy czy w szkole. Przyjemna przerwynik nie gwarantująca zapamiętania, ale kilka chwil na zadumę nad ludzkim losem i wiarę, że nie zawsze koniec jest tym ostatecznym.
Polecam, zdecydowanie tak.